Australia to kraj pełen superlatywów - ma m.in. najstarsza na świecie nieprzerwana kultura , największy monolit, najbardziej jadowity wąż, największy system raf koralowych na świecie i wiele innych.

Położony między Oceanem Spokojnym a Indyjskim, na południowej półkuli świata, kraj (będący jednocześnie kontynentem i wyspą) zamieszkuje około 26 milionów ludzi. Mimo oddalenia od Europy, historia obu kontynentów jest dramatycznie spleciona - w końcu współczesna Australia zaczęła się jako brytyjska kolonia.

W tym obszernym artykule przyjrzyjmy się historii Australii, od czasów starożytnych po współczesne.

An Ancient Land

Współczesna australijska flaga aborygeńska

Zanim świat zachodni zainteresował się południowym kontynentem, Australia była domem dla jej rdzennych mieszkańców. Nikt nie wie dokładnie, kiedy przybyli oni na wyspę, ale uważa się, że ich migracja sięga około 65 000 lat wstecz.

Najnowsze badania ujawniła, że rdzenni Australijczycy byli jednymi z pierwszych, którzy wyemigrowali z Afryki, przybyli i wędrowali po Azji, zanim znaleźli się w Australii. To sprawia, że australijscy Aborygeni są najstarszą nieprzerwanie działającą kulturą na świecie. Istniało wiele plemion aborygeńskich, każde z nich miało swoją odrębną kulturę, zwyczaje i język.

Do czasu inwazji Europejczyków na Australię, populacja Aborygenów była szacowana na od 300 000 do 1 000 000 osób.

W poszukiwaniu mitycznej Terra Australis Incognita

Mapa świata autorstwa Abrahama Orteliusa (1570). Terra Australis jest przedstawiona jako duży kontynent na dole mapy. PD.

Australia została odkryta przez Zachód na początku XVII wieku, kiedy różne europejskie mocarstwa ścigały się o to, kto skolonizuje najbogatsze terytorium na Pacyfiku. Nie oznacza to jednak, że inne kultury nie dotarły na kontynent wcześniej.

• Przed Europejczykami na Australii mogli wylądować inni podróżnicy.

Jak zdają się sugerować niektóre chińskie dokumenty, kontrola Chin nad morzem południowoazjatyckim mogła doprowadzić do lądowania w Australii już na początku XV w. Istnieją również doniesienia o muzułmańskich podróżnikach, którzy w podobnym okresie nawigowali w zasięgu 300 mil (480 km) od północnych wybrzeży Australii.

• Mityczna masa lądowa na południu.

Ale nawet dużo wcześniej, mityczna Australia była już warzona w wyobraźni niektórych ludzi.Podniesione po raz pierwszy przez Arystoteles , pojęcie Terra Australis Incognita przypuszczał istnienie ogromnej, nieznanej jeszcze masy ziemi gdzieś na południu, pomysł, który w II wieku n.e. powielił również Klaudiusz Ptolemeusz, słynny grecki geograf.

• Kartografowie dodają do swoich map południową masę lądową.

Później, ponowne zainteresowanie dziełami Ptolemeusza skłoniło europejskich kartografów, począwszy od XV wieku, do dodania gigantycznego kontynentu na dole swoich map, mimo że taki kontynent wciąż nie został odkryty.

• Vanuatu jest odkryte.

Następnie, kierując się wiarą w istnienie legendarnego lądu, kilku odkrywców twierdziło, że znaleźli Terra Australis Tak było w przypadku hiszpańskiego nawigatora Pedro Fernandeza de Quirós, który postanowił nazwać grupę wysp, które odkrył podczas swojej wyprawy w 1605 roku na morze południowo-zachodniej Azji, nazywając je Del Espíritu Santo (dzisiejsze Vanuatu).

• Australia pozostaje nieznana na zachodzie.

Quirós nie wiedział, że około 1100 mil na zachód znajduje się niezbadany kontynent, który spełnia wiele cech przypisywanych legendzie. Jednak odkrycie jego obecności nie leżało w jego przeznaczeniu. To holenderski nawigator Willem Janszoon na początku 1606 roku po raz pierwszy dotarł do wybrzeży Australii.

Wczesne Makassarese Kontakt

Holendrzy nazwali niedawno odkrytą wyspę Nową Holandią, ale nie poświęcili zbyt wiele czasu na jej zbadanie, przez co nie byli w stanie zdać sobie sprawy z rzeczywistych proporcji ziemi odkrytej przez Janszoona. Minęło ponad półtora wieku, zanim Europejczycy właściwie zbadali kontynent. Niemniej jednak w tym okresie wyspa stała się wspólnym przeznaczeniem innej niezachodniej grupy:Makassarese trepangers.

• Kim byli Makasserese?

Makassarese to grupa etniczna, która pochodzi z południowo-zachodniego krańca wyspy Sulawesi, we współczesnej Indonezji. Będąc świetnymi nawigatorami, Makassarese byli w stanie stworzyć potężne imperium islamskie, z wielkimi siłami morskimi, między 14 a 17 wiekiem.

Co więcej, nawet po utracie supremacji morskiej na rzecz Europejczyków, których statki były bardziej zaawansowane technologicznie, Makassarese nadal byli aktywną częścią południowoazjatyckiego handlu morskiego aż do rozwiniętego XIX wieku.

• Makassarese odwiedzają Australię w poszukiwaniu ogórków morskich.

Ogórki morskie

Od czasów starożytnych wartość kulinarna i właściwości lecznicze przypisywane ogórkom morskim (znanym również jako trepang ') sprawiły, że te bezkręgowce stały się najbardziej cenionym produktem morskim w Azji.

Z tego powodu od około 1720 r. floty makassareskich trepangów zaczęły co roku przypływać do północnych wybrzeży Australii, by zbierać ogórki morskie, które później sprzedawano chińskim kupcom.

Trzeba jednak wspomnieć, że osadnictwo Makassarese w Australii miało charakter sezonowy, co oznacza, że nie osiedlili się oni na wyspie.

Pierwsza podróż kapitana Cooka

Wraz z upływem czasu możliwość zmonopolizowania wschodniego handlu morskiego zmotywowała marynarkę brytyjską do kontynuowania eksploracji Nowej Holandii, gdzie pozostawili ją Holendrzy. Wśród wypraw, które były wynikiem tego zainteresowania, szczególne znaczenie ma ta prowadzona przez kapitana Jamesa Cooka w 1768 roku.

Podróż ta osiągnęła swój punkt zwrotny 19 kwietnia 1770 roku, kiedy to jeden z członków załogi Cooka dostrzegł południowo-wschodnie wybrzeże Australii.

Cook lądujący w Botany Bay. PD.

Po dotarciu do kontynentu Cook kontynuował żeglugę na północ przez australijskie wybrzeże. Nieco ponad tydzień później ekspedycja znalazła płytką zatokę, którą Cook nazwał Botany ze względu na różnorodność odkrytej tam flory. Było to miejsce pierwszego z lądowań Cooka na australijskiej ziemi.

Później, 23 sierpnia, jeszcze dalej na północ, Cook wylądował na Possession Island i zgłosił roszczenia do ziemi w imieniu imperium brytyjskiego, nadając jej nazwę Nowa Południowa Walia.

Pierwsze brytyjskie osiedle w Australii

Grafika pierwszej floty w Botany Bay. PD.

Historia kolonizacji Australii rozpoczęła się w 1786 roku, kiedy to brytyjska marynarka wojenna wyznaczyła kapitana Arthura Phillipa na dowódcę ekspedycji, która miała założyć kolonię karną w Nowej Południowej Walii. Warto zauważyć, że kapitan Phillip był już oficerem marynarki wojennej z długą karierą za sobą, ale ponieważ ekspedycja była słabo finansowana i brakowało jej wykwalifikowanych pracowników, zadanie, które przed nim postawiono byłozniechęcający. Kapitan Phillip pokaże jednak, że jest w stanie sprostać wyzwaniu.

Flota kapitana Phillipa składała się z 11 brytyjskich statków i około 1500 osób, w tym skazańców obu płci, marines i żołnierzy. Wypłynęli z Portsmouth w Anglii 17 maja 1787 r. i dotarli do Botany Bay, sugerowanego miejsca na założenie nowej osady, 18 stycznia 1788 r. Jednak po krótkiej inspekcji kapitan Phillip doszedł do wniosku, że zatoka nie jest odpowiednia, ponieważ ma słabą glebęi brakowało niezawodnego źródła wody pitnej.

Litografia pierwszej floty w Port Jackson - Edmund Le Bihan. PD.

Flota posuwała się dalej na północ, a 26 stycznia wylądowała ponownie, tym razem w Port Jackson. Po sprawdzeniu, że nowa lokalizacja przedstawia znacznie korzystniejsze warunki do osiedlenia się, kapitan Phillip przystąpił do zakładania miejsca, które później stało się znane jako Sydney. Warto wspomnieć, że ponieważ kolonia ta stworzyła podstawy przyszłej Australii, 26 stycznia stał się znany jako Dzień Australii.Obecnie istnieją kontrowersje dotyczące obchodów Dnia Australii (26 stycznia). Australijscy Aborygeni wolą nazywać go Dniem Inwazji.

7 lutego 1788 roku Phillip's został zainaugurowany jako pierwszy gubernator Nowej Południowej Walii i natychmiast rozpoczął prace nad budową projektowanej osady.Pierwsze kilka lat istnienia kolonii okazało się katastrofalne.Wśród skazańców, którzy stanowili główną siłę roboczą wyprawy, nie było wykwalifikowanych rolników, co skutkowało brakiem żywności.Jednak powoli się to zmieniało i z biegiemz czasem kolonia zaczęła prosperować.

W 1801 roku rząd brytyjski powierzył angielskiemu nawigatorowi Matthew Flindersowi misję dokończenia kartowania Nowej Holandii. Dokonał tego w ciągu kolejnych trzech lat i stał się pierwszym znanym odkrywcą, który opłynął Australię. Po powrocie w 1803 roku Flinders nakłonił rząd brytyjski do zmiany nazwy wyspy na Australia, co zostało zaakceptowane.

Zdziesiątkowanie australijskich Aborygenów

Pemulway Samuel John Neele. PD.

Podczas brytyjskiej kolonizacji Australii, długotrwałe konflikty zbrojne, znane jako Australian Frontier Wars, toczyły się między białymi osadnikami a aborygeńską ludnością wyspy. Według tradycyjnych źródeł historycznych, w okresie od 1795 roku do początku XX wieku w wyniku tych wojen zginęło co najmniej 40 000 tubylców. Nowsze dowody sugerują jednak, że rzeczywista liczbardzenne ofiary mogą być bliższe 750 tys. osób, a niektóre źródła podnoszą liczbę zgonów nawet do miliona.

Pierwsze odnotowane w historii wojny graniczne składały się z trzech nie następujących po sobie konfliktów:

• Wojna Pemulwuy'a (1795-1802)
• Wojna Tedbury'ego (1808-1809)
• Wojna w Nepean (1814-1816)

Początkowo brytyjscy osadnicy respektowali ich nakaz starając się żyć pokojowo z miejscowymi, jednak między obiema stronami zaczęły narastać napięcia.

Choroby przywiezione przez Europejczyków, takie jak wirus ospy, który zabił co najmniej 70% rdzennej ludności, dziesiątkowały miejscową ludność, która nie miała naturalnej odporności na te dziwne dolegliwości.

Biali osadnicy zaczęli również najeżdżać ziemie wokół Sydney Harbour, które tradycyjnie należały do ludu Eora. Niektórzy Eorowie zaczęli wtedy angażować się w najazdy odwetowe, atakując inwentarz żywy najeźdźców i paląc ich uprawy. Istotne znaczenie dla tego wczesnego etapu oporu rdzennych mieszkańców miała obecność Pemulwuy, wodza z klanu Bidjigal, który prowadził kilka partyzantek.wojenne napady na osady przybyszów.

Pemulwuy, Aboriginal Resistance Leader by Masha Marjanovich. Źródło: National Museum Australia.

Pemulwuy był zaciekłym wojownikiem, a jego działania pomogły tymczasowo opóźnić ekspansję kolonialną na ziemiach Eory. W tym okresie najbardziej znaczącą konfrontacją, w której brał udział, była bitwa pod Parramattą, która miała miejsce w marcu 1797 roku.

Pemulwuy zaatakował rządową farmę w Toongabbie z kontyngentem około stu rdzennych włóczników. Podczas ataku Pemulwuy został postrzelony siedem razy i dostał się do niewoli, ale doszedł do siebie i ostatecznie udało mu się uciec z miejsca, w którym był uwięziony - wyczyn ten dodał mu reputacji twardego i sprytnego przeciwnika.

Warto wspomnieć, że ten bohater tubylczego oporu kontynuował walkę z białymi osadnikami jeszcze przez pięć lat, aż do momentu, gdy został zastrzelony 2 czerwca 1802 roku.

Historycy twierdzą, że te brutalne konflikty powinny być uważane za ludobójstwo, a nie za wojny, biorąc pod uwagę wyższą technologię Europejczyków, którzy byli wyposażeni w broń palną. Aborygeni, z drugiej strony, walczyli używając jedynie drewnianych kijów, włóczni i tarcz.

W 2008 roku premier Australii, Kevin Rudd, oficjalnie przeprosił za wszystkie okrucieństwa, jakich biali osadnicy dopuścili się wobec ludności rdzennej.

Australia przez cały XIX wiek

W pierwszej połowie XIX wieku biali osadnicy kontynuowali kolonizację nowych regionów Australii, w wyniku czego kolonie Australia Zachodnia i Australia Południowa zostały proklamowane odpowiednio w 1832 i 1836 r. W 1825 r. Ziemia Van Diemena (współczesna Tasmania) stała się niezależną kolonią od Nowej Południowej Walii.

Kolejną istotną zmianą, jaka zaszła w tym okresie, było pojawienie się przemysłu wełnianego, który do lat 40. XIX wieku stał się podstawowym źródłem dochodu dla australijskiej gospodarki, a więcej ponad dwa miliony kilogramów wełny Wełna australijska nadal cieszyła się popularnością na rynkach europejskich przez całą drugą część stulecia.

Pozostałe kolonie stanowiące stany australijskiej Wspólnoty Narodów pojawiały się od połowy XIX wieku, począwszy od założenia kolonii Wiktorii w 1851 roku, a skończywszy na Queenslandzie w 1859 roku.

Populacja Australii zaczęła gwałtownie rosnąć po odkryciu złota we wschodnio-centralnej części Nowej Południowej Wali w 1851 r. Późniejsza gorączka złota przyniosła kilka fal imigrantów na wyspę, z czego co najmniej 2% populacji Wielkiej Brytanii i Irlandii przeniosło się do Australii w tym okresie. Osadnicy innych narodowości, takich jak Amerykanie, Norwegowie, Niemcy i Chińczycy, równieżwzrosła przez całe lata 50. XIX wieku.

W latach 70. XIX w. znaczenie zyskało również wydobycie innych minerałów, takich jak cyna i miedź. Natomiast lata 80. XIX w. były dekadą srebro Rozprzestrzenianie się pieniądza i szybki rozwój usług spowodowany zarówno wełnianą, jak i mineralną bonanza stale stymulowały wzrost populacji Australii, która w 1900 roku przekroczyła już trzy miliony ludzi.

W okresie od 1860 do 1900 roku reformatorzy nieustannie dążyli do zapewnienia każdemu białemu osadnikowi odpowiedniego wykształcenia podstawowego. W tych latach powstały również znaczące organizacje związkowe.

Proces stawania się Federacją

Ratusz w Sydney rozbłysnął fajerwerkami z okazji inauguracji Wspólnoty Australijskiej w 1901 roku. PD.

Pod koniec XIX wieku zarówno australijskich intelektualistów, jak i polityków przyciągnęła idea ustanowienia federacji, systemu rządów, który pozwoliłby koloniom notorycznie poprawiać obronę przed każdym potencjalnym najeźdźcą, jednocześnie wzmacniając ich handel wewnętrzny. Proces przekształcania się w federację był powolny, a konwencje odbyły się w 1891 i 1897-1898 roku.do opracowania projektu konstytucji.

Projekt uzyskał zgodę królewską w lipcu 1900 roku, a następnie referendum potwierdziło ostateczny projekt.Ostatecznie 1 stycznia 1901 roku uchwalenie konstytucji pozwoliło sześciu koloniom brytyjskim - Nowej Południowej Walii, Wiktorii, Australii Zachodniej, Australii Południowej, Queensland i Tasmanii - stać się jednym narodem, pod nazwą Commonwealth of Australia.Taka zmiana oznaczała, że od tego momentuod tego momentu Australia cieszyłaby się większym stopniem niezależności od rządu brytyjskiego.

Udział Australii w I wojnie światowej

Kampania Gallipoli. PD.

W 1903 roku, zaraz po konsolidacji rządu federalnego, jednostki wojskowe każdej kolonii (obecnie australijskich stanów) zostały połączone w celu stworzenia Commonwealth Military Forces. Pod koniec 1914 roku rząd stworzył całkowicie ochotniczą armię ekspedycyjną, znaną jako Australian Imperial Force (AIF), aby wesprzeć Wielką Brytanię w walce z Trójprzymierzem.

Pomimo, że Australia nie była jednym z głównych uczestników tego konfliktu, wysłała na wojnę kontyngent liczący około 330 000 ludzi, z których większość walczyła u boku sił nowozelandzkich. Znany jako Australijski i Nowozelandzki Korpus Armijny (ANZAC), korpus zaangażował się w Kampanię Dardanelską (1915), gdzie niesprawdzeni żołnierze ANZAC mieli przejąć kontrolę nad cieśniną Dardanele (która wczas należał do imperium osmańskiego), w celu zabezpieczenia bezpośredniej drogi zaopatrzenia do Rosji.

Atak ANZAC rozpoczął się 25 kwietnia, tego samego dnia, w którym przybyli na wybrzeże Gallipoli. Osmańscy bojownicy stawili jednak niespodziewany opór. Ostatecznie, po kilku miesiącach intensywnych walk w okopach, kontyngenty alianckie zostały zmuszone do kapitulacji, ich siły opuściły Turcję we wrześniu 1915 roku.

Podczas tej kampanii zginęło co najmniej 8 700 Australijczyków. Poświęcenie tych ludzi jest upamiętniane co roku w Australii 25 kwietnia w Dniu ANZAC.

Po klęsce pod Gallipoli siły ANZAC zostały przeniesione na front zachodni, by kontynuować walkę, tym razem na terytorium Francji. W I wojnie światowej zginęło około 60 000 Australijczyków, a kolejnych 165 000 zostało rannych. 1 kwietnia 1921 r. australijskie siły cesarskie zostały rozwiązane.

Udział Australii w II wojnie światowej

Wielki Kryzys (1929), który dotknął australijską gospodarkę, sprawił, że kraj nie był tak przygotowany na drugą wojnę światową, jak na pierwszą. Mimo to, kiedy Wielka Brytania wypowiedziała wojnę nazistowskim Niemcom 3 września 1939 r., Australia natychmiast przystąpiła do konfliktu. W tym czasie Obywatelskie Siły Zbrojne (CMF) liczyły już ponad 80 000 ludzi, ale CMF były prawnie ograniczone do służbytylko w Australii. 15 września rozpoczęto więc formowanie Drugich Australijskich Sił Imperialnych (2nd AIF).

Początkowo AIF miał walczyć na froncie francuskim, jednak po szybkiej klęsce Francji z rąk Niemców w 1940 roku, część sił australijskich została przeniesiona do Egiptu, pod nazwą I Corp. Tam celem I Corp było uniemożliwienie Osi zdobycia kontroli nad brytyjskim kanałem Sueskim, którego wartość strategiczna miała ogromne znaczenie dla aliantów.

Podczas następującej po niej kampanii północnoafrykańskiej, siły australijskie wielokrotnie udowodniły swoją wartość, przede wszystkim pod Tobrukiem.

Australijscy żołnierze na linii frontu w Tobruku. PD.

Na początku lutego 1941 roku niemieckie i włoskie siły dowodzone przez generała Erwina Rommla (znanego jako "Lis pustyni") zaczęły nacierać na wschód, ścigając kontyngenty alianckie, którym wcześniej udało się wkroczyć do włoskiej Libii. Atak Afrika Korps Rommla okazał się niezwykle skuteczny i do 7 kwietnia prawie wszystkie siły alianckie zostały skutecznie zepchnięte do Egiptu, przy czymz wyjątkiem garnizonu umieszczonego w mieście Tobruk, utworzonego w większości przez wojska australijskie.

Będąc bliżej Egiptu niż jakikolwiek inny odpowiedni port, w interesie Rommla było zdobycie Tobruku przed kontynuowaniem marszu przez terytorium alianckie. Jednakże siły australijskie rozmieszczone tam skutecznie odparły wszystkie wtargnięcia Osi i stały na swoim miejscu przez dziesięć miesięcy, od 10 kwietnia do 27 listopada 1941 roku, przy niewielkim wsparciu z zewnątrz.

W czasie oblężenia Tobruku Australijczycy wykorzystywali do obrony sieć podziemnych tuneli, zbudowanych wcześniej przez Włochów. Wykorzystał to nazistowski propagandysta William Joyce (AKA "Lord Haw-Haw"), by naśmiewać się z oblężonych aliantów, których porównał do szczurów żyjących w ziemiankach i jaskiniach. Oblężenie zostało ostatecznie przerwane pod koniec 1941 roku, kiedy to skoordynowana operacja aliantówskutecznie odepchnęła siły Osi od portu.

Ulga, jaką odczuli australijscy żołnierze była krótkotrwała, ponieważ zostali wezwani z powrotem do domu, aby zabezpieczyć obronę wyspy zaraz po tym, jak Japończycy zaatakowali bazę marynarki wojennej USA w Pearl Harbor (Hawaje) 7 grudnia 1941 roku.

Przez lata australijscy politycy obawiali się perspektywy japońskiej inwazji, a wraz z wybuchem wojny na Pacyfiku możliwość ta wydawała się teraz groźniejsza niż kiedykolwiek. Narodowe obawy wzrosły jeszcze bardziej, gdy 15 lutego 1942 roku 15 tysięcy Australijczyków stało się jeńcami wojennymi, po tym jak siły japońskie przejęły kontrolę nad Singapurem. Następnie, cztery dni później, wróg zbombardował Darwin,strategiczny aliancki port morski położony na północnym wybrzeżu wyspy, pokazał rządowi australijskiemu, że konieczne są ostrzejsze środki, jeśli Japonia ma zostać powstrzymana.

Sprawy skomplikowały się jeszcze bardziej, gdy Japończykom udało się opanować zarówno Holenderskie Indie Wschodnie, jak i Filipiny (które w tym czasie były terytorium USA) do maja 1942 r. Następnym logicznym krokiem dla Japonii była próba przejęcia kontroli nad Port Moresby, strategicznym miejscem dla marynarki wojennej znajdującym się w Papui Nowej Gwinei, co pozwoliłoby Japończykom odizolować Australię odBazy morskie USA rozrzucone po Pacyfiku, co ułatwiło im pokonanie sił australijskich.

Część szlaku Kokoda

Podczas kolejnych bitew na Morzu Koralowym (4-8 maja) i na Midway (4-7 czerwca) japońska flota została niemal całkowicie rozgromiona, co sprawiło, że jakikolwiek plan morskiej inwazji w celu zdobycia Port Moresby nie wchodził już w grę. Ta seria niepowodzeń skłoniła Japonię do podjęcia próby dotarcia do Port Moresby drogą lądową, która to próba zapoczątkowała kampanię Kokoda Track.

Siły australijskie stawiły silny opór przeciwko postępom lepiej wyposażonego kontyngentu japońskiego, jednocześnie stawiając czoła trudnym warunkom klimatycznym i terenowym papuaskiej dżungli. Warto też zauważyć, że jednostki australijskie, które walczyły na szlaku Kokody, były zapewne mniejsze od jednostek przeciwnika. Kampania ta trwała od 21 lipca do 16 listopada 1942 roku.Zwycięstwo pod Kokodą przyczyniło się do powstania tzw. legendy ANZAC, tradycji, która wywyższa godną uwagi wytrzymałość australijskich żołnierzy i do dziś stanowi ważny element australijskiej tożsamości.

Na początku 1943 r. uchwalono ustawę upoważniającą do służby Obywatelskich Sił Zbrojnych w strefie południowo-zachodniego Pacyfiku, co oznaczało rozszerzenie linii obrony Australii na zamorskie terytoria południowo-wschodniej Nowej Gwinei i inne pobliskie wyspy. Działania obronne, takie jak te ostatnie, znacząco przyczyniły się do utrzymania Japończyków na dystans przez resztę wojny.

Blisko 30 tysięcy Australijczyków zginęło walcząc podczas II wojny światowej.

Okres powojenny i koniec XX wieku

Parlament australijski w stolicy kraju Canberze

Po II wojnie światowej australijska gospodarka rozwijała się prężnie aż do początku lat 70-tych, kiedy to ekspansja ta zaczęła zwalniać.

Jeśli chodzi o sprawy społeczne, to polityka imigracyjna Australii została dostosowana do przyjęcia znacznej liczby imigrantów, którzy przybyli głównie ze zniszczonej powojennej Europy. Kolejna istotna zmiana nastąpiła w 1967 roku, kiedy to australijscy aborygeni otrzymali wreszcie status obywateli.

Od połowy lat 50. i przez całe lata 60. przybycie północnoamerykańskiej muzyki rock and rollowej i filmów również miało ogromny wpływ na kulturę australijską.

Lata siedemdziesiąte były również ważną dekadą dla wielokulturowości. W tym okresie polityka Białej Australii, która funkcjonowała od 1901 roku, została ostatecznie zniesiona przez rząd. Pozwoliło to na napływ imigrantów z Azji, takich jak Wietnamczycy, którzy zaczęli przybywać do kraju w 1978 roku.

Na stronie Królewska Komisja Stosunków Międzyludzkich Komisja ta została zlikwidowana w 1977 roku, ale jej praca stanowiła ważny precedens, ponieważ jest uważana za część procesu, który doprowadził do dekryminalizacji homoseksualizmu na wszystkich terytoriach Australii w 1994 roku.

Kolejna istotna zmiana miała miejsce w 1986 r., kiedy to pod wpływem nacisków politycznych parlament brytyjski uchwalił Australia Act, który formalnie uniemożliwił sądom australijskim odwoływanie się do Londynu. W praktyce uchwalenie to oznaczało, że Australia stała się wreszcie w pełni niezależnym państwem.

W podsumowaniu.

Dziś Australia jest krajem wielokulturowym, popularnym jako cel podróży dla turystów, międzynarodowych studentów i imigrantów. Starożytny kraj, znany jest z pięknych naturalnych krajobrazów, ciepłej i przyjaznej kultury oraz posiadania jednych z najbardziej zabójczych zwierząt na świecie.

Carolyn McDowall Najlepiej mówi o tym w Koncepcji kultury, kiedy mówi: " Australia to kraj paradoksów Tutaj ptaki się śmieją, ssaki składają jaja i wychowują dzieci w sakiewkach i basenach. Tutaj wszystko może wydawać się znajome, a jednak w jakiś sposób nie jest tym, do czego przywykłeś."