جنگجویان ژاپنی به خاطر وفاداری، قدرت، قدرت و رمز رفتار شهرت دارند. آنها همچنین به خاطر سلاح هایی که حمل می کردند - معمولاً شمشیر کاتانا با تیغه خمیده ای زیبا شناخته شده اند. سلاح های بیشتری که توسط جنگنده های اولیه ژاپنی استفاده می شد. این مقاله برخی از جالب‌ترین سلاح‌های ژاپنی باستان را پوشش می‌دهد.

یک جدول زمانی مختصر

در ژاپن، اولین سلاح‌ها به عنوان ابزاری برای شکار منشأ می‌گرفتند و معمولاً از سنگ، مس، برنز ساخته می‌شدند. ، یا آهن. در دوره جومون، اولین دوره تاریخی ژاپن، که مصادف با عصر نوسنگی، برنز و آهن در اروپا و آسیا است، از سر نیزه ها، تبرها و چماق های سنگی استفاده می شد. کمان‌ها و تیرهای چوبی نیز در سایت‌های جومون به همراه سر پیکان‌های سنگی یافت شد.

در زمان دوره یایویی، در حدود 400 قبل از میلاد تا 300 پس از میلاد، نوک پیکان‌های آهنی، چاقو و برنز شمشیرها استفاده شد. تنها در دوره کوفون بود که اولین شمشیرهای فولادی برای نبردها ساخته شدند. در حالی که امروزه ما شمشیرهای ژاپنی را با سامورایی ها مرتبط می کنیم، جنگجویان این دوره از نخبگان نظامی گروه های قبیله ای اولیه بودند و نه سامورایی. شمشیرها همچنین دارای اهمیت مذهبی و عرفانی بودند که از اعتقادات کامی شینتو، بومی ژاپن ناشی می‌شد.مذهب .

در قرن دهم، جنگجویان سامورایی به عنوان نگهبانان امپراتور ژاپن شناخته شدند. در حالی که آنها به خاطر کاتانا (شمشیر) خود شناخته می شوند، آنها عمدتاً کمانداران اسب بودند، زیرا هنر شمشیرزنی ژاپنی تنها در اواخر قرون وسطی تکامل یافته است.

فهرست سلاح های ژاپنی باستان

شمشیر برنزی

قدیمی ترین تاریخ ثبت شده ژاپن از دو کتاب آمده است - نیهون شوکی ( تواریخ ژاپن) ) و کوجیکی ( رکورد مسائل باستانی ). این کتاب ها افسانه هایی در مورد قدرت جادویی شمشیرها را روایت می کنند. با وجود اینکه مردم یایویی از ابزار آهنی برای کشاورزی استفاده می کردند، شمشیرهای دوره یایویی از برنز ساخته می شدند. با این حال، این شمشیرهای برنزی اهمیت مذهبی داشتند و برای جنگ استفاده نمی شدند.

Tsurugi

گاهی اوقات ken ، tsurugi یک شمشیر فولادی مستقیم و دولبه با طرح چینی باستان است و از قرن سوم تا ششم در ژاپن استفاده می شد. با این حال، در نهایت با chokuto جایگزین شد، نوعی شمشیر که سایر شمشیرهای ژاپنی از آن ساخته شدند.

tsurugi یکی از قدیمی ترین انواع شمشیر است. اما به دلیل اهمیت نمادین خود همچنان مرتبط است. در واقع در مراسم شینتو گنجانده شده است و در بودیسم اهمیت خاصی دارد.

گفته شده است که شینتو kami یا خدا را به شمشیر نسبت می دهد که الهام بخش مدرن است.مراسم روزی که در آن کشیش ها یک حرکت هارای را بر اساس حرکات برش سلاح انجام می دهند. chokuto در نظر گرفته می‌شود که مربوط به به اصطلاح شمشیر ژاپنی است، زیرا آنها ویژگی‌های ژاپنی را که بعداً توسعه می‌یابد ندارند. آنها طراحی چینی دارند اما در دوران باستان در ژاپن تولید می شدند.

دو طرح محبوب kiriha-zukuri و hira-zukuri بودند. اولی بیشتر برای هک کردن و رانش مناسب بود، در حالی که دومی به دلیل طراحی نوک آن، مزیت کمی در برش داشت. برخی از محققان حدس می زنند که این دو طرح بعداً با هم ادغام شدند تا اولین تاچی یا شمشیرهایی با تیغه های خمیده ایجاد شود.

در دوره کوفون، حدود 250 تا 538 پس از میلاد، chokuto به عنوان سلاح برای جنگ استفاده می شد. در زمان دوره نارا، شمشیرهایی با اژدهای آبی که روی تیغه آن نقش بسته بود Suiryuken ، به معنی شمشیر اژدهای آب نامیده می شد. استفاده از آنها در دوره هیان، از 794 تا 1185 بعد از میلاد ادامه یافت.

تاچی (شمشیر بلند)

در دوره هیان، شمشیرسازان شروع به تکیه زدن کردند. به سمت یک تیغه منحنی که راحت تر بریده می شود. برخلاف طراحی مستقیم و حجیم تسوروگی ، تاچی شمشیرهای تک لبه ای با تیغه خمیده بودند. آنها برای بریدن به جای رانش استفاده می شدند و برای نگه داشتن با یک دست طراحی شده بودند، معمولاً در حین حرکتاسب سواری تاچی همچنین به عنوان اولین شمشیر کاربردی با طراحی واقعاً ژاپنی در نظر گرفته می شود.

تاچی در ابتدا تحت تأثیر تیغه هایی از سلسله هان در چین قرار گرفتند، اما در نهایت به این شمشیر تبدیل شدند. شکل شمشیرهای شبه جزیره کره معمولاً از آهن، مس یا طلا ساخته می‌شد، دوره کوفون تاچی دارای تزئینات اژدها یا ققنوس بود و کانتو تاچی نامیده می‌شد. تاچی دوره آسوکا و نارا در چین ساخته شده اند و در آن زمان جزو بهترین شمشیرها بودند.

هوکو (نیزه)

از زمان یایویی تا پایان دوره هیان، هوکو نیزه های مستقیمی بودند که به عنوان سلاح های خنجر استفاده می شدند. برخی از آنها تیغه های مسطح و دو لبه داشتند، در حالی که برخی دیگر شبیه هالبرد بودند.

اعتقاد بر این است که hoko اقتباسی از یک سلاح چینی بود و بعداً به naginata<9 تبدیل شد> همچنین از آنها برای نمایش سر دشمنان کشته شده استفاده می شد که تا انتهای سلاح سوراخ می شد و در پایتخت رژه می رفتند. در دوره نارا، اشراف توسو یا چاقوهای کوچک قلمی را برای نشان دادن موقعیت خود می پوشیدند. tosu یک سلاح اولیه ژاپنی بود که معادل چاقوی جیبی بود. گاهی اوقات، چندین چاقو و ابزار کوچک را به هم می‌بستند و از طریق رشته‌های کوچک به کمربند می‌بستند.

Yumi و Ya (کمان و تیر)

بر خلاف تصور عمومی، شمشیر عموما اولین سلاح انتخابی سامورایی ها در میدان جنگ نبود. بلکه تیر و کمان بود. در دوره های هیان و کاماکورا، ضرب المثلی وجود داشت که سامورایی کسی است که کمان حمل می کند . کمان آنها یومی ، کمان بلند ژاپنی بود که شکل و ساختاری متفاوت از کمان های فرهنگ های دیگر داشت.

یومی و یا مقداری فاصله بین سربازان و دشمنان را می داد، بنابراین شمشیر فقط در مراحل پایانی نبرد مورد استفاده قرار گرفت. روش مبارزه در آن زمان پرتاب تیر هنگام سوار شدن به اسب بود.

ناگیناتا (Polearm)

در دوره هیان، naginata توسط سامورایی های طبقه پایین استفاده می شد. اصطلاح naginata به طور سنتی به عنوان halberd ترجمه می‌شود، اما در واقع به glaive در اصطلاح غربی نزدیک‌تر است. گاهی اوقات شمشیر قطبی نامیده می‌شود، این یک قطب با تیغه‌ای خمیده به طول حدود دو فوت است. همچنین اغلب طولانی تر از هالبرد اروپایی بود.

naginata برای به حداکثر رساندن توانایی جنگجو برای مقابله با چندین دشمن در آن واحد طراحی شده بود. در واقع می توان از آن برای جارو کردن و از بین بردن دشمن استفاده کرد و می توان آن را مانند باتوم چرخاند. Taiheiki Emaki، کتابی از طومارهای تصویری، جنگجویان مسلح را به تصویر می کشد. naginata در یک صحنه نبرد، با برخی تصاویر که سلاح را مانند چرخ آب می چرخاند. این نیز سلاح اصلی سربازان پیاده همراه با تیر و کمان بود.

در سال 1274 ارتش مغول به ایکی و تسوشیما در غرب ژاپن حمله کرد. تعداد زیادی شمشیر برای سامورایی های درجه یک ساخته شده بود تا آنها را وارد نبرد کنند. اعتقاد بر این است که برخی از ناگیناتا برای دعای الهی در زیارتگاه های شینتو و معابد بودایی در نظر گرفته شده بودند. در دوره ادو، از 1603 تا 1867، استفاده از ناگیناتا الهام بخش نوعی از هنرهای رزمی بود که به ناگیناتا جوتسو معروف بود.

اوداچی، با نام مستعار نوداچی (تاچی بزرگ) )

در زمان دوره نانبوکوچو از سال 1336 تا 1392، شمشیرهای بسیار بلند معروف به odachi توسط جنگجویان ژاپنی استفاده می شد. معمولاً بین 90 تا 130 سانتی‌متر طول داشتند و از پشت جنگنده حمل می‌شدند.

اما کنترل آن‌ها مشکل بود و فقط در این مدت استفاده می‌شد. دوره بعدی موروماچی، طول متوسط ​​شمشیر دوره های هیان و کاماکورا را در حدود 75 تا 80 سانتی متر ترجیح داد. سامورایی که یک یاری در دست دارد. PD.

در طول دوره موروماچی، یاری یا نیزه های رانشگر، سلاح های اصلی تهاجمی انتخابی همراه با شمشیرهای بلند بودند. در قرن 15 و 16، یاری جایگزین شد naginata .

این به طور گسترده در طول دوره Sengoku (دوره کشورهای متخاصم) از 1467 تا 1568 مورد استفاده قرار گرفت. بعداً در دوره ادو، به نمادی از وضعیت سامورایی و همچنین تشریفاتی تبدیل شد. سلاح جنگجویان رده بالا.

اوچیگاتانا یا کاتانا

پس از حمله مغولستان در دوره کاماکورا، شمشیر ژاپنی دستخوش تغییرات قابل توجهی شد. مانند تاچی ، کاتانا نیز منحنی و تک لبه است. با این حال، آن را با لبه رو به بالا پوشیده می‌شد، در کمربندهای جنگجو قرار می‌گرفت، که اجازه می‌داد شمشیر به راحتی و بدون زره حمل شود. در واقع، می‌توان آن را ترسیم کرد و بلافاصله برای انجام حرکات تهاجمی یا دفاعی از آن استفاده کرد.

به دلیل سهولت استفاده و انعطاف‌پذیری آن در نبرد، katana به سلاح استاندارد برای رزمندگان تبدیل شد. در واقع، سامورایی ها آن را هم به عنوان سلاح و هم به عنوان نماد می پوشیدند. شمشیرسازان همچنین شروع به حکاکی طرح های طلسم یا هوریمونو بر روی شمشیرها کردند.

در دوره مومویاما، کاتانا جایگزین تاچی شد زیرا راحت تر بود. با پای پیاده با سلاح های دیگر مانند نیزه یا سلاح گرم استفاده کنید. بیشتر تیغه های ژاپنی به گونه ای طراحی شده بودند که از بقیه شمشیر جدا شوند، بنابراین همان تیغه را می توان برای نسل ها به عنوان میراث خانوادگی به ارث برد. همچنین گفته می شود که برخی از تیغه هایی که در ابتدا به عنوان تاچی ساخته شده بودند، بعداً بریده شده و دوباره به عنوان katana .

Wakizashi (شمشیر کوتاه)

طراحی شده برای پوشیدن مشابه katana ، wakizashi یک شمشیر کوتاه است. در قرن شانزدهم، استفاده از دو شمشیر - یکی بلند و دیگری کوتاه - برای سامورایی‌ها رایج بود. مجموعه daisho ، متشکل از katana و wakizashi ، در دوره Edo رسمی شد.

در برخی موارد، از یک جنگجو پرسیده می‌شد. تا شمشیر خود را در هنگام بازدید از خانواده های دیگر بگذارد، بنابراین wakizashi او را به عنوان منبع محافظت او همراهی می کند. همچنین تنها شمشیر مجاز به استفاده از سایر گروه‌های اجتماعی و نه فقط سامورایی‌ها بود. به جای یک سلاح عملی، شمشیر تبدیل به یک گنج نمادین شد. سامورایی‌های ادو بدون نبردهای مکرر، حکاکی‌های زینتی را به جای horimono مذهبی روی تیغه‌های خود ترجیح می‌دادند. پایان. در سال 1876، فرمان Haitorei پوشیدن شمشیر در ملاء عام را ممنوع کرد، که به استفاده از شمشیر به عنوان سلاح عملی، و همچنین به شیوه زندگی سنتی سامورایی ها و امتیاز آنها در جامعه ژاپن پایان داد. 5>

تانتو (خنجر)

تانتو یک شمشیر بسیار کوتاه است، معمولاً کمتر از 30 سانتی‌متر است و به عنوان خنجر در نظر گرفته می‌شود. .برخلاف واکیزاشی ، تانتو معمولاً غلاف ندارد. طبق گزارشات، آنها توسط نینجاهایی که به عنوان راهبان بودایی مبدل شده بودند حمل می شدند.

tanto برای دفاع شخصی و نبردهای نزدیک و همچنین یک طلسم محافظ استفاده می شد. به دلیل اهمیت معنوی آن، به نوزادان تازه متولد شده ارائه شد و توسط عروس ژاپنی پوشیده شد. در دوره ادو، تانتو به کانون هنرهای رزمی تانتوجوتسو تبدیل شد.

پیچیدن

تاریخ سلاح های ژاپن رنگارنگ است. و ثروتمند بسیاری از سلاح‌ها به شکل‌های مختلفی از هنرهای رزمی ادامه دادند، و در حالی که برخی از آنها برای استفاده توسط تمام طبقات جامعه ساخته شده بودند، سلاح‌های خاصی مانند کاتانا نشان‌های معتبری بودند و برای از بین بردن دشمن به همان اندازه کارآمد طراحی شدند. ممکن است.