تاریخ جنبش حق رای زنان طولانی و پر از موفقیت ها، ناامیدی ها، پیچش ها و چرخش های فراوان است. این تاریخ دریچه ای جذاب به یک دوره نسبتاً خاص از تاریخ آمریکا است. این جنبش همچنین با چندین جنبش و رویدادهای کلیدی دیگر در تاریخ آمریکا مانند جنگ داخلی، حق رای آمریکایی آفریقایی تبار، تنش های نژادپرستانه، جنگ جهانی اول و موارد دیگر در هم آمیخته است.

در این مقاله کوتاه، ما جنبش حق رای زنان را بررسی می‌کنیم و جدول زمانی اصلی را در اینجا مرور می‌کنیم.

منشأ مبارزه برای حقوق رای زنان

شروع حق رای زنان را می‌توان به زمان ردیابی کرد. آغاز قرن نوزدهم، قبل از جنگ داخلی. در اوایل دهه 1820 و 1830، اکثر ایالت های ایالات متحده قبلاً حق رای را به همه مردان سفیدپوست، صرف نظر از میزان دارایی و پول آنها تعمیم داده بودند.

این به خودی خود یک گام بزرگ بود. از نقطه نظر تاریخی، اما همچنان حق رای را برای اکثر آمریکایی ها محدود نگه داشته است. با این حال، این نقطه عطف در حق رای به برخی از زنان انگیزه داد تا برای حقوق زنان تلاش کنند.

چند دهه بعد، اولین فعالان حق رأی زنان در کنوانسیون پاییز سنکا گرد هم آمدند. این کنوانسیون در سال 1848 در سنکا فالز، نیویورک برگزار شد. اکثراً شامل زنان و همچنین چند فعال مرد بود که شروع به دفاع از حقوق زنان کرده بودند. برگزارکنندگان ازاین رویداد اصلاح طلبان معروف اکنون الیزابت کدی استانتون و لوکرتیا مات بودند.

طبیعاً، این کنوانسیون به آسانی به نتیجه رسید - زنان افراد خودشان هستند و شایسته شنیدن و توضیح دیدگاه های سیاسی شان هستند.

تأثیر جنگ داخلی

بیشتر مردم آمریکا در آن زمان به نتیجه گیری چند فعال در یک کنوانسیون در ایالت نیویورک اهمیت چندانی نمی دادند. دفاع از حقوق زنان در دهه 1850 آهسته و سخت بود، اما توانست توجه مردم را به خود جلب کند. با این حال، به دلیل جنگ داخلی آمریکا در دهه 1860، پیشرفت برای حقوق رای زنان کند شد.

جنگ نه تنها توجه مردم آمریکا را به خود جلب کرد، بلکه با تصویب 14th نیز همراه شد. و پانزدهمین متمم قانون اساسی ایالات متحده. اگرچه این دو اصلاحیه به خودی خود عالی بودند، اما کمک چندانی به پیشبرد حقوق زنان نکردند. در واقع، آنها کاملاً برعکس عمل کردند.

اصلاحیه چهاردهم در سال 1968 تصویب شد و تصریح کرد که حمایت های قانون اساسی اکنون شامل همه شهروندان ایالات متحده می شود. با این حال، جزئیات کوچکی وجود داشت که کلمه "شهروند" همچنان به عنوان "مرد" تعریف می شد. اصلاحیه پانزدهم که دو سال بعد تصویب شد، حق رای را برای همه مردان سیاه پوست آمریکایی تضمین کرد، اما همچنان زنان از همه نژادها را کنار گذاشتند. تعداد فزاینده ای ازسازمان‌های حقوق زنان شروع به ظهور کردند و بر اصلاحیه‌های 14 و 15 به‌عنوان موضوعاتی که قانون‌گذاران را تحت فشار قرار دادند، تمرکز کردند. حتی بسیاری از اصلاحیه پانزدهم حمایت نکردند نه به دلیل آنچه شامل آن می‌شود، بلکه به دلیل آنچه که هنوز وجود نداشت - حقوق زنان رنگین پوست و همچنین زنان سفیدپوست.

از قضا، سازمان‌های نژادپرست جنوب پس از جنگ نیز به آن پیوستند. علت حقوق زنان با این حال انگیزه آنها کاملاً متفاوت بود - با وجود دو اصلاحیه جدید، چنین افرادی حقوق زنان را راهی برای دو برابر کردن «رای سفید» و به دست آوردن اکثریت بیشتر نسبت به رنگین پوستان آمریکایی می دانستند. انصافاً، ریاضیات آنها بررسی شد. مهمتر از همه، آنها در نهایت از موضوع درست حمایت کردند، حتی اگر آن را به دلایل اشتباه انجام می دادند. PD.

با این وجود، مسئله نژادی به طور موقت در جنبش برای حقوق زنان گوه ایجاد کرد. برخی از حق رأی‌ها برای اصلاحیه جدید حق رأی جهانی در قانون اساسی مبارزه کردند. قابل ذکر است که انجمن ملی حق رأی زنان توسط الیزابت کدی استانتون تأسیس شد. با این حال، در همان زمان، سایر فعالان بر این باور بودند که جنبش حق رای زنان مانع از جنبش هنوز جوان سیاه‌پوست آمریکایی می‌شود، زیرا این جنبش کاملاً نامحبوب بود.پیام رسانی با این حال، در دهه 1890، دو طرف موفق شدند بیشتر اختلافات خود را حل کنند و انجمن ملی حق رأی زنان آمریکایی را با الیزابت کدی استانتون به عنوان اولین رئیس آن تأسیس کردند.

یک جنبش در حال تحول

رویکرد فعالان نیز شروع به تغییر کرده بود. آنها به جای این بحث که زنان همانند مردان هستند و مستحق حقوق یکسانی هستند، بر این نکته تأکید کردند که زنان متفاوت هستند و بنابراین باید دیدگاه آنها نیز شنیده شود.

سه دهه بعد فعال بود. برای جنبش بسیاری از فعالان تظاهرات و کمپین های رای گیری برگزار کردند، در حالی که برخی دیگر - یعنی از طریق حزب ملی زنان آلیس پاول - بر رویکردی حتی ستیزه جویانه تر از طریق اعتراضات و اعتصاب غذا در کاخ سفید تمرکز کردند.

به نظر می رسید اوضاع در حال رشد است. به نقطه عطفی در اواسط دهه 1910، زمانی که یک جنگ بزرگ دیگر جنبش را متوقف کرد - جنگ جهانی اول. با این حال، مانند اصلاحات قانون اساسی پس از جنگ داخلی، رای‌دهندگان این امر را بیش از هر چیز دیگری یک فرصت می‌دانستند. از آنجایی که زنان به‌عنوان پرستار و همچنین کارگر به طور فعال در جنگ شرکت داشتند، فعالان حقوق زنان استدلال کردند که زنان به وضوح میهن‌پرست، کوشا و به اندازه مردان شایسته شهروندی هستند.

ماموریت انجام شد

و آن فشار نهایی واقعاً موفقیت آمیز بود.

در 18 اوت 1920، نوزدهمین اصلاحیه ایالات متحدهقانون اساسی در نهایت به تصویب رسید و به زنان ایالات متحده از همه نژادها و قومیت ها حق رای داد. در انتخابات بعدی 3 ماه بعد، در مجموع 8 میلیون زن برای رای دادن شرکت کردند. صد سال بعد به انتخابات ایالات متحده بپیوندید، و زنان با نرخی بیشتر از مردان رای می دهند - از زمان انتخابات بدنام ریگان در مقابل کارتر در سال 1980، زنان در صندوق رای از مردان برتری داشتند.