ဗီယက်နမ်စစ်ပွဲဟုလည်း အမည်တွင်သော ဗီယက်နမ်စစ်ပွဲသည် မြောက်နှင့်တောင်ဗီယက်နမ်တပ်များကြား ပဋိပက္ခဖြစ်သည်။ ၎င်းအား အမေရိကန်စစ်တပ်နှင့် ၎င်း၏မဟာမိတ်များက ကျောထောက်နောက်ခံပြုကာ ၁၉၅၉ ခုနှစ်မှ ၁၉၇၅ ခုနှစ်အထိ ကြာမြင့်ခဲ့သည်။

စစ်ပွဲသည် ၁၉၅၉ ခုနှစ်တွင် စတင်ခဲ့သော်လည်း၊ ဟိုချီမင်းသည် ၎င်း၏ဆန္ဒကို ထုတ်ဖော်ပြောကြားသည့်အခါ ၁၉၅၄ ခုနှစ်တွင် စတင်ခဲ့သော ပြည်တွင်းပဋိပက္ခများ ဆက်လက်ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ ပြင်သစ်နှင့် နောက်ပိုင်းတွင် အခြားနိုင်ငံများက ဆန့်ကျင်မည့် မြောက်နှင့်တောင်ဗီယက်နမ်၏ ဆိုရှယ်လစ်သမ္မတနိုင်ငံကို တည်ထောင်ခဲ့သည်။

ဒိုမီနိုအခြေခံမူ

l Dwight D ၏ပုံတူ .အိုင်းစင်ဟောင်. PD.

နိုင်ငံတစ်ခု ကွန်မြူနစ်စနစ်ကျသွားခဲ့ပါက အရှေ့တောင်အာရှရှိ အခြားနိုင်ငံများသည် အလားတူကံကြမ္မာကို လိုက်နာနိုင်သည်ဟု ယူဆချက်ဖြင့် စစ်ပွဲစတင်ခဲ့သည်။ သမ္မတ Dwight D. Eisenhower က ၎င်းအား "ဒိုမီနိုနိယာမ" အဖြစ် မှတ်ယူခဲ့သည်။

၁၉၄၉ ခုနှစ်တွင် တရုတ်နိုင်ငံသည် ကွန်မြူနစ်နိုင်ငံဖြစ်လာခဲ့သည်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ မြောက်ဗီယက်နမ်သည် ကွန်မြူနစ်၏ အုပ်ချုပ်မှုအောက်သို့ ရောက်သွားခဲ့သည်။ ကွန်မြူနစ်ဝါဒရုတ်တရက်ပြန့်ပွားလာမှုကြောင့် တောင်ဗီယက်နမ်အစိုးရအား ကွန်မြူနစ်ဝါဒကို တိုက်ဖျက်ရာတွင် ငွေကြေး၊ ထောက်ပံ့ရေးနှင့် စစ်အင်အားများ ပံ့ပိုးပေးရန် အမေရိကန်အား လှုံ့ဆော်ခဲ့သည်။

ဤသည်မှာ ဗီယက်နမ်စစ်ပွဲ၏ စိတ်ဝင်စားစရာအကောင်းဆုံးအချက်အချို့ဖြစ်သည်။ သင် ယခင်က မကြားဖူးခဲ့ပေ-

Operation Rolling Thunder

Rolling Thunder သည် မြောက်ဗီယက်နမ်ကိုဆန့်ကျင်သည့် ပူးတွဲအမေရိကန်လေတပ်၊ ကြည်းတပ်၊ ရေတပ်နှင့် မရိန်းတပ်ဖွဲ့တို့၏ လေကြောင်းစစ်ဆင်ရေးအတွက် ကုဒ်အမည်ဖြစ်သည်၊ မတ်လတွင် ကျင်းပခဲ့သည်။၁၉၆၅ ခုနှစ် အောက်တိုဘာလနှင့် ၁၉၆၈ ခုနှစ် အောက်တိုဘာလ။

စစ်ဆင်ရေးသည် ၁၉၆၅ ခုနှစ် မတ်လ ၂ ရက်နေ့တွင် စတင်ခဲ့ပြီး မြောက်ဗီယက်နမ်ရှိ စစ်ရေးပစ်မှတ်များကို ဗုံးကြဲကာ ဗုံးကြဲကာ ၁၉၆၈ ခုနှစ် အောက်တိုဘာလ ၃၁ ရက်နေ့အထိ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ ရည်မှန်းချက်မှာ ဆက်လက်တိုက်ပွဲဝင်ရန် မြောက်ဗီယက်နမ်၏ ဆန္ဒကို ဖျက်ဆီးပစ်ရန်ဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့၏ ထောက်ပံ့ရေးပစ္စည်းများကို ငြင်းပယ်ခြင်းဖြင့် စစ်သည်များအား စည်းရုံးရန် ၎င်းတို့၏စွမ်းရည်ကို ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်သည်။

ဟိုချီမင်းလမ်း၏ မွေးဖွားခြင်း

ဟိုချီမင်းလမ်းသည် ခေတ်ကာလတွင် တည်ဆောက်ခဲ့သော လမ်းကြောင်းများ ကွန်ရက်တစ်ခုဖြစ်သည်။ မြောက်ဗီယက်နမ်စစ်တပ်က ဗီယက်နမ်စစ်ပွဲ။ ၎င်း၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ မြောက်ဗီယက်နမ်မှ ထောက်ပံ့ရေးပစ္စည်းများကို တောင်ဗီယက်နမ်ရှိ Viet Cong တိုက်လေယာဉ်များထံ ပို့ဆောင်ရန်ဖြစ်သည်။ တောတောင်ထူထပ်သော မြေမျက်နှာသွင်ပြင်ကို ဖြတ်သွားသော အပြန်အလှန် ဆက်နွယ်နေသည့် လမ်းကြောင်းများစွာဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်။ ၎င်းသည် ဗုံးကြဲလေယာဉ်များနှင့် ခြေလျင်တပ်သားများကို တိုက်ခိုက်ရန် ကမ်းလှမ်းထားသည့် တောတွင်းအဖုံးကြောင့် မရှိမဖြစ်လိုအပ်သော ကုန်ပစ္စည်းများ သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးတွင် များစွာအထောက်အကူဖြစ်စေခဲ့သည်။

လမ်းကြောင်းများကို အမြဲမမြင်နိုင်သောကြောင့် ၎င်းတို့အား သွားလာရာတွင် စစ်သားများက သတိထားပါ။ စစ်ပွဲနှစ်ဘက်စလုံးမှ မိုင်းများနှင့် အခြားပေါက်ကွဲစေတတ်သော ပစ္စည်းများ အပါအဝင် လမ်းများတွင် အန္တရာယ်များစွာရှိခဲ့သည်။ ဤလမ်းကြောင်းများကို စူးစမ်းရှာဖွေနေသော စစ်သားများက ထောင်ချောက်များကို ကြောက်ရွံ့ကြသည်။

Booby Traps များသည် စစ်သားများ၏ဘဝများကို သနားစရာကောင်းအောင် ပြုလုပ်ခဲ့သည်

Viet Cong သည် ပုံမှန်အားဖြင့် ၎င်းတို့ကို နှေးကွေးစေရန် အမေရိကန်တပ်များကို လိုက်ဖမ်းရန်အတွက် ကြောက်စရာကောင်းသော ထောင်ချောက်များကို ထားရှိလေ့ရှိသည်။ တိုးတက်မှုများ။ ၎င်းတို့သည် မကြာခဏပြုလုပ်ရန် လွယ်ကူသော်လည်း တတ်နိုင်သမျှ ပျက်စီးစေရန် ပြုလုပ်ထားသည်။

ထိုထောင်ချောက်များထဲမှ ဥပမာတစ်ခုမှာ ဆိုးသွမ်းသော Punji ချောင်းများဖြစ်သည်။ သူတို့သည်နောက်ပိုင်းတွင် မြေတွင်း၌ စိုက်ထားသော ဝါးပင်များကို အချွန်ဖြင့် ပြုလုပ်ထားသည်။ ယင်းနောက် အပေါက်များကို သံသယကင်းစေရန် အကိုင်းအခက် သို့မဟုတ် ဝါးအလွှာပါးပါးဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားပြီး ကျွမ်းကျင်စွာ ဖုံးကွယ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ထောင်ချောက်ကို နင်းမယ့် ကံဆိုးတဲ့ စစ်သားတိုင်း ခြေထောက်ကို နင်းမိလိမ့်မယ်။ ပိုဆိုးစေရန်မှာ လောင်းကြေးများကို မစင်များနှင့် အဆိပ်များဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားလေ့ရှိသောကြောင့် ဒဏ်ရာရသူများသည် ဆိုးရွားသောကူးစက်ရောဂါများရနိုင်ခြေ ပိုများပါသည်။

စစ်သည်များ၏ သဘောထားကို အသုံးချရန် အခြားထောင်ချောက်များကို ပြုလုပ်ထားသည်။ အမေရိကန်တပ်များသည် ရန်သူအလံများကို ဖြုတ်ချခြင်းကို နှစ်သက်သောကြောင့် အလံများပေါ်တွင် အသုံးပြုသည့်အခါ ဤနည်းဗျူဟာသည် အထူးသဖြင့် ထိရောက်မှုရှိသည်။ အလံကို တစ်စုံတစ်ယောက်က ဖယ်ရှားရန် ကြိုးစားသည့်အခါတိုင်း ဖောက်ခွဲရေးပစ္စည်းများသည် ပေါက်ကွဲသွားတတ်ပါသည်။

ဤထောင်ချောက်များသည် စစ်သားတစ်ဦးကို အမြဲတမ်းသတ်ပစ်ရန် မရည်ရွယ်ပါ။ ၎င်းတို့၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ အမေရိကန်တပ်များကို နှေးကွေးစေရန် တစ်စုံတစ်ဦးအား အားနည်းစေရန် သို့မဟုတ် မသန်စွမ်းစေရန် ရည်ရွယ်ပြီး ဒဏ်ရာရသူများကို ကုသမှုများ လိုအပ်သောကြောင့် နောက်ဆုံးတွင် ၎င်းတို့၏ အရင်းအမြစ်များကို ထိခိုက်နာကျင်စေခြင်း ဖြစ်သည်။ Viet Cong သည် ဒဏ်ရာရစစ်သည်တစ်ဦးသည် ရန်သူကိုသေသောစစ်သားထက် များစွာပို၍ နှေးကွေးစေသည်ကို သဘောပေါက်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်၊ သူတို့သည် ၎င်းတို့၏ ထောင်ချောက်များကို တတ်နိုင်သမျှ ပျက်စီးအောင် ပြုလုပ်ခဲ့သည်။

ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသော ထောင်ချောက်၏ ဥပမာကို တင်းပုတ်ဟုခေါ်သည်။ ကြိုးသုံးကြိုးကို အစပျိုးလိုက်သောအခါ၊ သတ္တုအချွန်များဖြင့် ပေါက်နေသော သစ်လုံးဘောလုံးတစ်လုံးသည် ပြုတ်ကျကာ သံသယမရှိသော သားကောင်ကို တွန်းပို့လိုက်ပါမည်။

လုပ်ငန်းလည်ပတ်မှုတွင် ဖြစ်ပွားသော လက်ကင်ဆာနှင့် မွေးရာပါချို့ယွင်းချက်များ

ထောင်ချောက်များအပြင် ဗီယက်နမ်တိုက်ခိုက်ရေးသမားများ၊ တောတွင်းကိုလည်း အစွမ်းကုန် အသုံးချခဲ့တယ်။သူတို့ဟာ သူတို့ကိုယ်သူတို့ ထိထိရောက်ရောက် ဖုံးကွယ်ဖို့ အသုံးပြုခဲ့ကြပြီး နောက်ပိုင်းမှာတော့ ဒီနည်းဗျူဟာဟာ ပျောက်ကျားစစ်ပွဲမှာ အသုံးဝင်လာမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ အမေရိကန်တပ်များသည် စစ်ဆင်ရေးနည်းပညာနှင့် လေ့ကျင့်ရေးတွင် အသာစီးရနေချိန်တွင် တိုက်ခိုက်မှုနှင့် ပြေးနည်းဗျူဟာကို တွန်းလှန်တိုက်ခိုက်ခဲ့သည်။ တောတွင်း၌ရှိစဉ် မည်သည့်တိုက်ခိုက်မှုမှ ရှောင်ရှားရန် မိမိတို့၏ပတ်ဝန်းကျင်ကို အမြဲသတိထားရမည်ဖြစ်သောကြောင့် စစ်သားများအတွက် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးဖြစ်စေပါသည်။

ဤစိုးရိမ်မှုကို တိုက်ဖျက်ရန်အတွက် တောင်ဗီယက်နမ်မှ အကူအညီတောင်းခံခဲ့သည်။ အမေရိကန်သည် တောထဲတွင် ပုန်းအောင်းနေသော ရန်သူများ၏ အခွင့်ကောင်းကို ဖယ်ထုတ်ရန်အတွက် သစ်ရွက်များကို ဖယ်ရှားခဲ့သည်။ 1961 ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလ 30 ရက်နေ့တွင် Operation Ranch Hand သည် သမ္မတ John F. Kennedy မှ အစိမ်းရောင်မီးများ စတင်ခဲ့ပါသည်။ ဤစစ်ဆင်ရေးသည် ဗီယက်ကောင်းတို့ ပုန်းအောင်းရန်နှင့် ကောက်ပဲသီးနှံများထံမှ စားနပ်ရိက္ခာများ ပြတ်တောက်သွားစေရန်အတွက် တောတွင်းကို ဖျက်ဆီးရန် ရည်ရွယ်ခြင်းဖြစ်သည်။

ထိုအချိန်က အပြင်းထန်ဆုံး အသုံးများသော ပေါင်းသတ်ဆေးများထဲမှ တစ်ခုမှာ "Agent Orange" ဖြစ်သည်။ အမေရိကန် အမျိုးသား ကင်ဆာ အင်စတီကျု သည် ဓာတု ပစ္စည်းများ ၏ အန္တရာယ် ရှိသော အာနိသင် ကို ဖော်ထုတ် သည့် လေ့လာမှု များ ပြုလုပ် ခဲ့သည်။ ၎င်း၏အသုံးပြုမှု၏ ရလဒ်တစ်ခုသည် ကင်ဆာနှင့် မွေးရာပါချို့ယွင်းချက်များကို ဖြစ်စေနိုင်ကြောင်း နောက်ပိုင်းတွင် ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့သည်။ ဒီရှာဖွေတွေ့ရှိမှုကြောင့် ခွဲစိတ်မှု ပြီးဆုံးခဲ့ပေမယ့် နောက်ကျခဲ့ပါတယ်။ ခွဲစိတ်မှုလုပ်ဆောင်နေစဉ်အတွင်း ကျယ်ပြန့်သောဧရိယာတစ်ဝိုက်တွင် ဓာတုပစ္စည်းများဂါလံသန်း 20 ကျော်ကို ဖျန်းပြီးဖြစ်သည်။

Agent Orange နှင့် ထိတွေ့ရသူများသည် ဖျားနာမှုများနှင့် မသန်စွမ်းမှုများကို ခံစားခဲ့ရသည်။ မှ တရားဝင်ထုတ်ပြန်ချက်အရ သိရသည်။ဗီယက်နမ်တွင် ဓာတုပစ္စည်းများကြောင့် လူပေါင်း ၄၀၀,၀၀၀ ခန့် သေဆုံးခြင်း သို့မဟုတ် အမြဲတမ်း ဒဏ်ရာများ ရရှိခဲ့သည်။ ထို့အပြင်၊ ဓာတုပစ္စည်းသည် လူ့ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းတွင် ဆယ်စုနှစ်များစွာကြာအောင် တည်ရှိနေနိုင်သောကြောင့် ထိတွေ့မှုမှ လူပေါင်း ၂,၀၀၀,၀၀၀ သည် ရောဂါကူးစက်ခံရပြီး Agent Orange ၏ မျိုးရိုးဗီဇပျက်စီးမှုကြောင့် ကလေးတစ်သန်းခွဲတွင် မွေးရာပါချို့ယွင်းချက်ဖြင့် မွေးဖွားလာသည်ဟု ခန့်မှန်းရသည်။

Napalm သည် ဗီယက်နမ်ကို မီးငရဲဘုံအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲစေခဲ့သည်

၎င်းတို့၏လေယာဉ်များမှ ကင်ဆာဖြစ်စေနိုင်သော ဓာတုပစ္စည်းများကို မိုးရွာစေသည့်အပြင် အမေရိကန်တပ်ဖွဲ့ဝင်များသည်လည်း ဗုံးအများအပြားကို ပစ်ချခဲ့သည်။ သမားရိုးကျ ဗုံးကြဲနည်းများသည် တိကျမှန်ကန်ရန် အနီးကပ်ပျံသန်းရသောကြောင့် ရန်သူ၏ပစ်ခတ်မှုကို ရှောင်ရှားနိုင်ပြီး ပစ်မှတ်ကိုအတိအကျပစ်ချရန် လေယာဉ်မှူး၏ကျွမ်းကျင်မှုကို အားကိုးရသည်။ နောက်ထပ်နည်းလမ်းတစ်ခုကတော့ အမြင့်တစ်နေရာမှာ ဗုံးအများအပြား ကြဲချခြင်းပါပဲ။ ဗီယက်နမ်တိုက်ခိုက်ရေးသမားများသည် ထူထပ်သောတောထဲတွင် ပုန်းအောင်းနေလေ့ရှိသောကြောင့် နှစ်ခုစလုံးသည် ထိရောက်မှုမရှိပေ။ ထို့ကြောင့် US သည် Napalm ကို အသုံးပြုခဲ့သည်။

Napalm သည် မီးလောင်လွယ်ပြီး မီးလောင်လွယ်စေရန် ဒီဇိုင်းထုတ်ထားသည့် ဂျယ်နှင့်လောင်စာများ ရောစပ်ထားသည်။ ဗီယက်နမ်တိုက်ခိုက်ရေးသမားများ ပုန်းအောင်းနေသည့် တောတောင်များနှင့် ဖြစ်နိုင်သည့်နေရာများတွင် အသုံးပြုခဲ့သည်။ ဤမီးခိုးဓာတ်သည် မြေကြီးအတုံးအခဲကြီးကို အလွယ်တကူ လောင်ကျွမ်းနိုင်ပြီး ရေပေါ်တွင်ပင် လောင်ကျွမ်းသွားနိုင်သည်။ ဗုံးကြဲရန် တိကျပြတ်သားသော တိကျမှု လိုအပ်မှုကို ဖယ်ရှားပစ်ရခြင်းမှာ ၎င်းတို့သည် နှပ်ထုပ်တစ်ထုပ်ကို ချလိုက်ပြီး မီးကို လွှတ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း မကြာခဏဆိုသလို အရပ်သားများလည်း ထိခိုက်ခံစားခဲ့ရသည်။ထိန်းချုပ်၍မရသော မီးလောင်ကျွမ်းမှု။

ဗီယက်နမ်စစ်ပွဲမှ ထွက်ပေါ်လာသော အထင်ရှားဆုံးဓာတ်ပုံများထဲမှ တစ်ပုံမှာ ကိုယ်လုံးတီးမိန်းကလေးတစ်ဦး၏ လက်ဖဝါးတိုက်ခိုက်မှုမှ ပြေးလာခြင်းဖြစ်သည်။ ရွာသားနှစ်ဦးနှင့် မိန်းကလေး၏ဝမ်းကွဲ နှစ်ဦးတို့ သေဆုံးခဲ့သည်။ သူမရဲ့အဝတ်အစားတွေကို နာပါလက်က မီးလောင်ထားတာကြောင့် အဝတ်ဗလာနဲ့ ပြေးနေတာကြောင့် ချွတ်ပစ်ခဲ့ရတာပါ။ ဤဓာတ်ပုံသည် ဗီယက်နမ်တွင် စစ်ပွဲဆိုင်ရာ ကြိုးပမ်းမှုများကို ဆန့်ကျင်သည့် အငြင်းပွားမှုများနှင့် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ဆန္ဒပြမှုများကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။

အဓိက လက်နက်ပြဿနာများ

အမေရိကန်တပ်ဖွဲ့ဝင်များအား ပေးအပ်သည့် သေနတ်များသည် ပြဿနာများနှင့် ရင်ဆိုင်နေရသည်။ M16 ရိုင်ဖယ်သည် ပေါ့ပါးပြီး စွမ်းအားပိုရှိမည်ဟု ကတိပြုထားသော်လည်း ၎င်းသည် စစ်မြေပြင်တွင် ၎င်း၏ထင်မြင်ယူဆသော ခွန်အားများကို ပေးအပ်နိုင်ခြင်းမရှိပေ။

တွေ့ဆုံမှုအများစုသည် တောတောင်များတွင် ဖြစ်ပွားခဲ့ပြီးဖြစ်သောကြောင့် သေနတ်များသည် ဖုန်မှုန့်များစုပုံလာတတ်သည်။ နောက်ဆုံးမှာ သူတို့ကို ယိုယွင်းသွားစေတယ်။ သန့်ရှင်းရေးပစ္စည်းများကိုလည်း ကန့်သတ်ထားသောကြောင့် ၎င်းတို့ကို ပုံမှန်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရန်မှာ စိန်ခေါ်မှုတစ်ခုဖြစ်သည်။

တိုက်ပွဲများပြင်းထန်နေချိန်တွင် ယင်းကျရှုံးမှုမျိုးများသည် အန္တရာယ်ရှိပြီး မကြာခဏသေဆုံးနိုင်သည်။ ထို့နောက် စစ်သားများသည် ရန်သူ့ AK 47 ရိုင်ဖယ်များကို ၎င်းတို့၏ ယုံကြည်စိတ်ချရမှုကြောင့် ၎င်းတို့၏ အဓိကလက်နက်အဖြစ် အတင်းအကြပ် မှီခိုအားထားခဲ့ရသည်။ မှားယွင်းသော M16 ရိုင်ဖယ်များဖြင့် ၎င်းတို့၏ကံကြမ္မာကို လောင်းကစားမလုပ်ချင်သော စစ်သားများအတွက် ရန်သူလက်နက်များအတွက် မြေအောက်စျေးကွက်တစ်ခုလည်း ရှိပါသည်။

စစ်သားအများစုသည် အမှန်တကယ် စေတနာရှင်ဖြစ်သည်

ဟူသော လူကြိုက်များသော ယုံကြည်ချက်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ စစ်ဘက်ဆိုင်ရာမူကြမ်းသည် စစ်ပွဲအတွင်း ထိခိုက်လွယ်သော လူဦးရေစာရင်းများကို တရားမမျှတစွာ ပစ်မှတ်ထားပြီး အဆိုပါမူကြမ်းသည် အမှန်တကယ်ဖြစ်ကြောင်း စာရင်းဇယားများက ဖော်ပြသည်။တရားမျှတသော။ မူကြမ်းရေးဆွဲရာတွင် အသုံးပြုသည့်နည်းလမ်းများသည် လုံးဝကျပန်းမဟုတ်ပေ။ ဗီယက်နမ်တွင် အမှုထမ်းကြသော အမျိုးသားများ၏ ၈၈.၄% မှာ အသားဖြူသူများ၊ ၁၀.၆% မှာ လူမည်းများနှင့် အခြားလူမျိုး ၁% တို့ဖြစ်သည်။ သေဆုံးမှုများနှင့် ပတ်သက်လာလျှင် သေဆုံးသွားသော အမျိုးသားများ၏ ၈၆.၃% မှာ အသားဖြူသူများ၊ 12.5% ​​က လူမည်းများဖြစ်ပြီး 1.2% မှာ အခြားမျိုးနွယ်များမှ ဖြစ်ကြသည်။

အချို့လူများက ရှောင်တိမ်းရန် တတ်နိုင်သမျှ လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်မှာ အမှန်ပင်။ အကြမ်းအားဖြင့် စစ်သားသုံးပုံနှစ်ပုံသည် စစ်ထဲဝင်ရန် စေတနာအလျောက် ပါဝင်ခဲ့သည်။ ဗီယက်နမ်စစ်ပွဲအတွင်း အမျိုးသား 1,728,344 ဦးသာ ရေးဆွဲခဲ့ပြီး ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အတွင်း လူ 8,895,135 ဦးနှင့် နှိုင်းယှဉ်ခဲ့သည်။

McNamara's Folly

စစ်ပွဲအတွင်း ပုံမှန်ကျပန်းရေးဆွဲခြင်းမှလွဲ၍ အခြားရွေးချယ်ရေးလုပ်ငန်းစဉ်များ ရှိခဲ့ပါသည်။ ဆက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ Robert McNamara သည် ချို့တဲ့သူများအတွက် မညီမျှမှုများကို ဖြေရှင်းရန် 1960 ခုနှစ်များတွင် 100000 ပရောဂျက်ကို ကြေညာခဲ့သည်။ ဤလူဦးရေစာရင်းတွင် ပျမ်းမျှအားဖြင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ စွမ်းရည်နိမ့်သူများ ပါဝင်သည်။

၎င်းတို့သည် တိုက်ပွဲအလယ်တွင် တာဝန်ရှိသောကြောင့် ၎င်းတို့သည် ၎င်းနှင့်ဝေးရာသို့ အလုပ်ခန့်ထားကြသည်။ ပရောဂျက်၏ ကနဦးရည်မှန်းချက်မှာ ထိုပုဂ္ဂိုလ်များကို အရပ်သားဘဝတွင် အသုံးချနိုင်စေမည့် ကျွမ်းကျင်မှုအသစ်များ ပေးရန်ဖြစ်သည်။ ရည်ရွယ်ချက်ကောင်းရှိသော်လည်း သိသိသာသာဝေဖန်မှုများနှင့် ကြုံခဲ့ရပြီး ပြန်လည်ရောက်ရှိလာသော စစ်ပြန်များသည် ၎င်းတို့၏ အရပ်သားဘဝတွင် သင်ယူခဲ့သည့် ကျွမ်းကျင်မှုများကို ထည့်သွင်းရန် ပျက်ကွက်ခဲ့သည်။

ပရိုဂရမ်ကို အမြတ်ထုတ်ပြီး ကြီးမားသောကျရှုံးမှုအဖြစ် ရှုမြင်ပါသည်။ လူထုအမြင်မှာ စာရင်းသွင်းထားတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တွေ ရှိတယ်။အမြောက်ကို အစားအစာအဖြစ်သာ အသုံးပြုခဲ့သဖြင့် အမေရိကန်စစ်တပ်၏ ပုံရိပ်သည် အကြီးအကျယ် ထိခိုက်သွားခဲ့သည်။ လူအများ၏ယုံကြည်မှုကို ပြန်လည်ရရှိရန် နှစ်ပေါင်းများစွာ အချိန်ယူခဲ့ရပါသည်။

သေဆုံးသူ

ဆိုင်ဂုံတွင် မြောက်ဗီယက်နမ်တပ်များ မကျရောက်မီ Air America ရဟတ်ယာဉ်ပေါ်မှ ထွက်ခွာလာသော ကယ်ဆယ်သူများ။

ပဋိပက္ခအတွင်း အရပ်သား၊ မြောက်ဗီယက်နမ်နှင့် Viet Cong တိုက်ခိုက်ရေးသမား ၃ သန်းအထိ သေဆုံးခဲ့သည်ဟု ခန့်မှန်းရသည်။ ၁၉၉၅ ခုနှစ်အထိ ဗီယက်နမ်မှ လူသေဆုံးမှု၏ တရားဝင်ခန့်မှန်းချက်ကို အများပြည်သူသို့ မထုတ်ပြန်ခဲ့ပေ။ အဆက်မပြတ် ဗုံးကြဲခြင်း၊ လက်သည်းအသုံးပြုခြင်းနှင့် အဆိပ်သင့် ပေါင်းသတ်ဆေးများ ဖြန်းခြင်းတို့ကြောင့် ပြည်သူများ၏ စားဝတ်နေရေး ဆိုးရွားစွာ ပျက်စီးခဲ့ရသည်။ ဤအကျိုးသက်ရောက်မှုများကို ယနေ့တိုင် ခံစားနေကြရဆဲဖြစ်သည်။

Washington, D.C. တွင် ဗီယက်နမ်စစ်မှုထမ်းဟောင်းများ အောက်မေ့ဖွယ်အခမ်းအနားကို ၁၉၈၂ ခုနှစ်တွင် တည်ထောင်ခဲ့ပြီး ဗီယက်နမ်တွင် အမှုထမ်းစဉ် သေဆုံးသွားသော သို့မဟုတ် ပျောက်ဆုံးသွားသူများကို ဂုဏ်ပြုသောအားဖြင့် မှတ်တမ်းတင်ခဲ့သည်။ ၎င်းတွင် အမေရိကန် စစ်ဘက်ဆိုင်ရာ အမှုထမ်း 57,939 ဦး၏ အမည်များပါ၀င်ပြီး ကနဦးတွင် မပါဝင်သေးသော အခြားသူများ၏ အမည်များကို ထည့်သွင်းရန်အတွက် စာရင်းကို တိုးချဲ့ခဲ့သည်။

နိဂုံးတွင်

ဗီယက်နမ်စစ်ပွဲသည် သန်းနှင့်ချီ၍ သေဆုံးခဲ့ရပြီး ထိုအချိန်အထိ အမေရိကန်စစ်တပ်အတွက် ရှုံးနိမ့်မှုအဆုံးသတ်သည့် တစ်ခုတည်းသော ပဋိပက္ခဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် နှစ်အတော်ကြာအောင် ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ခဲ့ပြီး အမေရိကန်ပြည်သူများအတွက် ငွေကုန်ကြေးကျခံကာ သဘောထားကွဲလွဲသည့် စစ်ဆင်ရေးတစ်ခုဖြစ်ခဲ့ကာ အိမ်တွင်း၌ စစ်ပွဲဆန့်ကျင်ရေး ဆန္ဒပြမှုများနှင့် မငြိမ်မသက်မှုများ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။

ယနေ့တိုင်တိုင် စစ်ပွဲကို မည်သူအနိုင်ရခဲ့သည်ဆိုသည့် မေးခွန်းမှာ ပြတ်ပြတ်သားသား အဖြေမရှိပါ။ နှစ်ဖက်စလုံးအတွက် ငြင်းခုံမှုတွေလည်း ရှိတယ်။အမေရိကန်သည် နောက်ဆုံးတွင် ဆုတ်ခွာသွားကာ ရန်သူထက် အသေအပျောက်နည်းပြီး စစ်ပွဲ၏ အဓိကတိုက်ပွဲအများစုအတွက် ကွန်မြူနစ်တပ်များကို အနိုင်ယူခဲ့သည်။ အဆုံးတွင်၊ ဒေသတွင်း၌ ကွန်မြူနစ်ဝါဒကို ကန့်သတ်ရန် အမေရိကန်၏ ရည်မှန်းချက်မှာ မြောက်နှင့်တောင်ဗီယက်နမ်တို့ နောက်ဆုံးတွင် 1976 ခုနှစ်တွင် ကွန်မြူနစ်အစိုးရအောက်တွင် စည်းလုံးညီညွတ်သွားသောကြောင့် မအောင်မြင်ခဲ့ပေ။