Ως η σημαντικότερη πνευματική και καλλιτεχνική επανάσταση της ανθρωπότητας, η Αναγέννηση είναι πλούσια σε ιστορίες αξιοσημείωτων ατόμων και επιτευγμάτων. Οι γυναίκες στην Αναγέννηση συνήθως αγνοούνται στην ιστορική έρευνα, καθώς δεν είχαν την ίδια δύναμη και νίκη με τους άνδρες. Οι γυναίκες δεν είχαν ακόμη πολιτικά δικαιώματα και συχνά έπρεπε να επιλέξουν μεταξύ του γάμου ή του να γίνουν μοναχές.

Καθώς όλο και περισσότεροι ιστορικοί ανατρέχουν σε αυτή την περίοδο, ανακαλύπτουν περισσότερα για τις γυναίκες που πέτυχαν απίστευτα κατορθώματα. Παρά τους κοινωνικούς περιορισμούς, οι γυναίκες αμφισβητούσαν τα στερεότυπα των φύλων και επηρέαζαν την ιστορία καθ' όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

Το παρόν άρθρο θα εξετάσει τρεις αξιόλογες γυναίκες που συνέβαλαν στη μεγάλη πολιτιστική και δημιουργική αναγέννηση της Ευρώπης.

Isotta Nogarola (1418-1466)

Η Isotta Nogarola ήταν Ιταλίδα συγγραφέας και διανοούμενη, η οποία θεωρείται η πρώτη γυναίκα ουμανίστρια και μία από τις σημαντικότερες ουμανίστριες της Αναγέννησης.

Η Isotta Nogarola γεννήθηκε στη Βερόνα της Ιταλίας από τον Leonardo και την Bianca Borromeo. Το ζευγάρι είχε δέκα παιδιά, τέσσερα αγόρια και έξι κορίτσια. Παρά τον αναλφαβητισμό της, η μητέρα της Isotta κατανοούσε τη σημασία της εκπαίδευσης και φρόντιζε τα παιδιά της να λαμβάνουν την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση. Η Isotta και η αδελφή της Ginevra θα γίνουν γνωστές για τις κλασικές σπουδές τους, γράφοντας ποιήματα στα λατινικά.

Στα πρώιμα γραπτά της, η Ιζότα αναφερόταν σε Λατίνους και Έλληνες συγγραφείς, όπως ο Κικέρων, ο Πλούταρχος, ο Διογένης Λαέρτιος, ο Πετρώνιος και ο Αύλος Γέλιος. Έγινε έμπειρη στη δημόσια ομιλία και εκφωνούσε ομιλίες και διεξήγαγε συζητήσεις στο κοινό. Ωστόσο, η υποδοχή της Ιζότας από το κοινό ήταν εχθρική - δεν θεωρήθηκε σοβαρή διανοούμενη λόγω του φύλου της. Κατηγορήθηκε επίσης για μια σειρά απόσεξουαλικά παραπτώματα και αντιμετωπίζονται με χλευασμό.

Η Ιζότα αποσύρθηκε τελικά σε μια ήσυχη τοποθεσία στη Βερόνα, όπου ολοκλήρωσε την καριέρα της ως κοσμική ουμανίστρια. Αλλά εδώ ήταν που έγραψε το πιο διάσημο έργο της - De pari aut impari Evae atque Adae peccato (Διάλογος για την ίση ή άνιση αμαρτία του Αδάμ και της Εύας).

Κορυφαία σημεία:

• Το πιο διάσημο έργο της ήταν μια λογοτεχνική συζήτηση με τίτλο De pari aut impari Evae atque Adae peccato (μετάφραση: Διάλογος για την ίση ή άνιση αμαρτία του Αδάμ και της Εύας), που δημοσιεύθηκε το 1451.
• Υποστήριξε ότι μια γυναίκα δεν θα μπορούσε να είναι πιο αδύναμη και ταυτόχρονα πιο υπεύθυνη όσον αφορά το προπατορικό αμάρτημα.
• Παραμένουν είκοσι έξι από τα λατινικά ποιήματα, ομιλίες, διάλογοι και επιστολές της Isotta.
• Θα αποτελούσε έμπνευση για τις επόμενες καλλιτέχνιδες και συγγραφείς.

Μαργαρίτα της Ναβάρρας (1492-1549)

Πορτρέτο της Μαργαρίτας της Ναβάρας

Η Μαργαρίτα της Ναβάρρας, επίσης αποκαλούμενη Μαργαρίτα της Ανγκουλέμ, ήταν συγγραφέας και προστάτης των ουμανιστών και των μεταρρυθμιστών, η οποία έγινε εξέχουσα προσωπικότητα κατά τη διάρκεια της γαλλικής Αναγέννησης.

Η Μαργαρίτα γεννήθηκε στις 11 Απριλίου 1492 από τον Κάρολο ντ' Ανγκουλέμ, απόγονο του Καρόλου Ε' και της Λουίζας της Σαβοΐας. Έγινε η μοναχοκόρη του Φραγκίσκου Α', του μελλοντικού βασιλιά της Γαλλίας, ενάμιση χρόνο αργότερα. Παρόλο που ο πατέρας της απεβίωσε όταν ήταν ακόμη παιδί, η Μαργαρίτα είχε μια ευτυχισμένη και πλούσια ανατροφή, περνώντας τον περισσότερο χρόνο της στο Κονιάκ και στη συνέχεια στο Μπλουά.

Μετά το θάνατο του πατέρα της, η μητέρα της ανέλαβε τον έλεγχο του σπιτιού. Σε ηλικία 17 ετών, η Μαργαρίτα παντρεύτηκε τον Κάρολο Δ΄, δούκα της Αλενσόν. Η μητέρα της Λουίζη εμφύσησε στη Μαργαρίτα τη σημασία της γνώσης, η οποία επεκτάθηκε από το πάθος της ίδιας της Μαργαρίτας για την αρχαία φιλοσοφία και τις γραφές. Ακόμη και μετά το γάμο της, παρέμεινε πιστή στον μικρότερο αδελφό της και τον συνόδευσε στην αυλή το 1515.μόλις έγινε ο Γάλλος μονάρχης.

Στη θέση της ως εύπορη γυναίκα με επιρροή, η Μαργαρίτα βοήθησε καλλιτέχνες και ακαδημαϊκούς, καθώς και όσους υποστήριζαν τη μεταρρύθμιση στην εκκλησία. Έγραψε επίσης πολλά σημαντικά έργα, μεταξύ των οποίων Heptaméron και Les Dernières Poésies (Τα τελευταία ποιήματα).

Κορυφαία σημεία:

• Η Margeurite ήταν ποιήτρια και διηγηματογράφος. Η ποίησή της αντιπροσώπευε τη θρησκευτική μη ορθοδοξία της, καθώς εμπνεόταν από τους ουμανιστές.
• Το 1530, έγραψε " Miroir de l'âme pécheresse , ένα ποίημα που καταδικάστηκε ως έργο αίρεσης.
• Marguerite's " Miroir de l'âme pécheresse " (1531) μεταφράστηκε από την πριγκίπισσα Ελισάβετ της Αγγλίας ως " Ένας θεϊκός διαλογισμός της ψυχής " (1548).
• Το 1548, μετά το θάνατο του Φραγκίσκου, οι κουνιάδες της, και οι δύο γεννημένες στη Ναβάρα, δημοσίευσαν τα μυθιστορήματά τους με το ψευδώνυμο "Suyte des Marguerites de la Marguerite de la Navarre".
• Ο Σάμιουελ Πούτναμ την αποκάλεσε την Πρώτη Σύγχρονη Γυναίκα.

Christine de Pizan (1364-1430)

Ο De Pizan δίνει διάλεξη σε μια ομάδα ανδρών. PD.

Η Κριστίν ντε Πιζάν ήταν παραγωγική ποιήτρια και συγγραφέας, που σήμερα θεωρείται η πρώτη γυναίκα επαγγελματίας συγγραφέας της μεσαιωνικής περιόδου.

Αν και γεννήθηκε στη Βενετία της Ιταλίας, η οικογένειά της σύντομα μετακόμισε στη Γαλλία, καθώς ο πατέρας της ανέλαβε τη θέση του αστρολόγου στην αυλή του Γάλλου βασιλιά, Καρόλου Ε'. Τα πρώτα χρόνια της ήταν ευτυχισμένα και ευχάριστα, καθώς μεγάλωσε στη γαλλική αυλή. Σε ηλικία 15 ετών, η Κριστίν παντρεύτηκε την Εστιέν ντε Καστέλ, γραμματέα της αυλής. Δέκα χρόνια αργότερα, όμως, η ντε Καστέλ πέθανε από πανούκλα και η Κριστίν βρέθηκε στην ίδια θέση.μόνη της.

Το 1389, σε ηλικία είκοσι πέντε ετών, η Κριστίν έπρεπε να συντηρήσει τον εαυτό της και τα τρία παιδιά της. Άρχισε να γράφει ποίηση και πεζογραφία, προχωρώντας στη δημοσίευση 41 ξεχωριστών έργων. Σήμερα είναι δημοφιλής όχι μόνο για τα έργα αυτά, αλλά και για το γεγονός ότι υπήρξε πρόδρομος του φεμινιστικού κινήματος, το οποίο θα τεθεί σε ισχύ 600 χρόνια αργότερα. Θεωρείται από πολλούς ως η πρώτη φεμινίστρια, αν και ο όρος δεν είχευπήρχαν κατά την εποχή της.

Κορυφαία σημεία:

• Τα γραπτά της De Pizan περιλαμβάνουν ένα ευρύ φάσμα φεμινιστικών θεμάτων, από τις απαρχές της καταπίεσης των γυναικών έως τις πολιτιστικές πρακτικές, την αντιμετώπιση μιας σεξιστικής κουλτούρας, τα δικαιώματα και τα επιτεύγματα των γυναικών και τις ιδέες για ένα πιο δίκαιο μέλλον.
• Το έργο της De Pisan εκτιμήθηκε ευνοϊκά, καθώς στηριζόταν στη χριστιανική αρετή και ηθική. Το έργο της ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικό σε ρητορικές τακτικές που οι ακαδημαϊκοί εξέτασαν στη συνέχεια.
• Ένα από τα πιο διάσημα έργα της είναι Le Dit de la Rose (1402), μια καυστική κριτική στο εξαιρετικά επιτυχημένο Ρομάντσο του Ρόδου του Ζαν ντε Μεόν, ένα βιβλίο για τον αυλικό έρωτα που παρουσίαζε τις γυναίκες ως αποπλανήτριες.
• Επειδή οι περισσότερες γυναίκες της κατώτερης τάξης ήταν αμόρφωτες, το έργο της ντε Πιζάν ήταν ζωτικής σημασίας για την προώθηση της δικαιοσύνης και της ισότητας των γυναικών στη μεσαιωνική Γαλλία.
• Το 1418, η de Pisan εντάχθηκε σε μοναστήρι στο Poissy (βορειοδυτικά του Παρισιού), όπου συνέχισε να γράφει, συμπεριλαμβανομένου του τελευταίου της ποιήματος, Le Ditie de Jeanne d'Arc (Τραγούδι προς τιμήν της Ιωάννας της Λωραίνης), 1429.

Ανακεφαλαιώνοντας

Παρόλο που ακούμε πολύ περισσότερα για τους άνδρες της περιόδου της Αναγέννησης, είναι συναρπαστικό να μάθουμε για τις γυναίκες που αγωνίστηκαν ενάντια στην αδικία, τις προκαταλήψεις και τους άδικους ρόλους των φύλων της εποχής τους για να αφήσουν το στίγμα τους στον κόσμο.