جمهوری روم چندین قرن پیش از زوال نهادهای آن و ظهور امپراتوری روم دوام آورد. در تاریخ روم باستان، دوره امپراتوری با به قدرت رسیدن آگوستوس، وارث سزار، در 27 قبل از میلاد آغاز می‌شود و با سقوط امپراتوری روم غربی به دست «بربرها» در سال 476 پس از میلاد به پایان می‌رسد. 2> امپراتوری روم پایه و اساس تمدن غرب را پایه گذاری کرد، اما بسیاری از دستاوردهای آن بدون کار گروهی از امپراتوران منتخب روم امکان پذیر نبود. این رهبران اغلب بی رحم بودند، اما از قدرت نامحدود خود برای ایجاد ثبات و رفاه برای دولت روم نیز استفاده می کردند.

این مقاله 11 امپراتور روم را از اواخر قرن اول قبل از میلاد تا قرن ششم پس از میلاد را فهرست می کند که تأثیر زیادی بر آنها گذاشتند. تاریخ روم.

آگوستوس (63 قبل از میلاد-14 پس از میلاد)

آگوستوس (27 قبل از میلاد تا 14 پس از میلاد)، اولین امپراتور روم، برای تصدی این مقام مجبور به غلبه بر چالش های زیادی شد.

بعد از ترور سزار در سال 44 قبل از میلاد، بسیاری از رومیان فکر می کردند که مارک آنتونی، ستوان ارشد سابق سزار، وارث او خواهد شد. اما در عوض، سزار در وصیت نامه خود، آگوستوس، یکی از برادرزاده هایش را به فرزندی پذیرفت. آگوستوس که در آن زمان فقط 18 سال داشت، مانند یک وارث سپاسگزار رفتار کرد. او علیرغم اینکه می‌دانست که فرمانده قدرتمند او را به عنوان یک دشمن می‌دانست، با مارک آنتونی متحد شد و با بروتوس و کاسیوس، طراحان اصلی، اعلام جنگ کرد.امپراتوری در طی این سازماندهی مجدد، میلان و نیکومدیا به عنوان مراکز اداری جدید امپراتوری تعیین شدند. رم (شهر) و مجلس سنا را از برتری سیاسی سابق خود محروم کرد.

امپراتور همچنین ارتش را دوباره سازماندهی کرد و بیشتر پیاده نظام سنگین خود را در سراسر مرزهای امپراتوری جابجا کرد تا قابلیت دفاعی آن را افزایش دهد. دیوکلتیان آخرین اقدام را با ساختن دژها و دژهای بسیاری در سرتاسر امپراتوری همراه کرد.

این واقعیت که دیوکلتیان عنوان امپراتوری " شاهزاده ها "یا "اولین شهروند" را جایگزین "اولین شهروند" کرد. dominus '، که به معنای "ارباب" یا "مالک" است، نشان می دهد که نقش امپراتور تا چه اندازه می تواند با نقش یک خودکامه در این دوره یکسان شود. با این حال، دیوکلتیان پس از 20 سال سلطنت، داوطلبانه از قدرت خود کناره گیری کرد.

کنستانتین اول (312 پس از میلاد-337 پس از میلاد)

در زمان بازنشستگی امپراتور دیوکلتیان، دیارشی که او ایجاد کرده بود، قبلاً به یک چهارسالاری تبدیل شده بود. سرانجام، با توجه به تمایل امپراطورهای همکار به اعلان جنگ با یکدیگر، این سیستم چهار فرمانروا ناکارآمد بود. در این زمینه سیاسی است که شخصیت کنستانتین اول (312 پس از میلاد تا 337 پس از میلاد) ظاهر شد.

کنستانتین امپراتور روم بود که روم را به مسیحیت تبدیل کرد و ایمان مسیحی را به عنوان یک دین رسمی به رسمیت شناخت. او این کار را پس از دیدن صلیب شعله ور در آسمان انجام داد.هنگام شنیدن کلمات لاتین " In hoc signos vinces "، که به معنای "در این علامت شما باید پیروز شوید". کنستانتین زمانی که به نبرد پل میلوین در سال 312 پس از میلاد می‌رفت، چنین دیدی داشت، برخوردی سرنوشت‌ساز که او را تنها حاکم بخش غربی امپراتوری کرد.

در سال 324 پس از میلاد، کنستانتین به شرق و لیسینیوس، امپراتور همکار خود را در نبرد کریزوپلیس شکست داد و بدین ترتیب اتحاد مجدد امپراتوری روم را کامل کرد. این معمولاً مهمترین دستاورد کنستانتین در نظر گرفته می شود.

اما امپراتور رم را به عنوان پایتخت امپراتوری بازگرداند. در عوض، او تصمیم گرفت که از بیزانس (که در سال 330 پس از میلاد به قسطنطنیه تغییر نام داد)، شهری مستحکم از شرق، حکومت کند. این تغییر احتمالاً ناشی از این واقعیت است که محافظت از غرب در طول زمان به طور فزاینده‌ای دشوارتر شده بود.

ژوستینیان (482 پس از میلاد-565 پس از میلاد) 13>فرشته ای مدل ایاصوفیه را به ژوستینیان نشان می دهد. دامنه عمومی.

امپراتوری روم غربی در سال 476 پس از میلاد به دست بربرها افتاد. در نیمه شرقی امپراتوری، چنین شکستی مورد خشم بود، اما نیروهای امپراتوری نتوانستند کاری انجام دهند، زیرا تعداد آنها بسیار بیشتر بود. با این حال، در قرن بعدی ژوستینیانوس (527 پس از میلاد تا 565 پس از میلاد) وظیفه بازگرداندن امپراتوری روم به شکوه سابق خود را بر عهده گرفت و تا حدی موفق شد.

ژوستینیانوسژنرال‌ها لشکرکشی‌های موفق بسیاری را در اروپای غربی رهبری کردند و در نهایت از مناطق وحشیانه سرزمین‌های رومی سابق پس گرفتند. تمام شبه جزیره ایتالیا، شمال آفریقا و استان جدید اسپانیا (جنوب اسپانیای مدرن) در طول حکومت ژوستینیانوس به امپراتوری شرقی روم ضمیمه شدند. سالها پس از مرگ ژوستینیانوس.

همچنین ببینید: آیا اعداد فرشته در اسلام حرام هستند؟

امپراتور همچنین دستور داد قوانین روم تجدید سازمان شود، تلاشی که منجر به قانون ژوستینیان شد. ژوستینیان را اغلب به طور همزمان آخرین امپراتور روم و اولین فرمانروای امپراتوری بیزانس می دانند. دومی مسئول انتقال میراث جهان روم به قرون وسطی خواهد بود. مهمترین دستاوردهای فرهنگی تمدن غرب تنها به لطف توسعه امپراتوری روم و کار رهبران آن امکان پذیر شد. به همین دلیل است که دانستن دستاوردهای امپراتوران بزرگ روم برای درک بهتر جهان گذشته و حال بسیار مهم است.

پشت قتل سزار در آن زمان، دو قاتل کنترل استانهای روم شرقی مقدونیه و سوریه را به دست گرفتند.

نیروهای دو طرف در نبرد فیلیپی در سال 42 قبل از میلاد با هم درگیر شدند، جایی که بروتوس و کاسیوس شکست خوردند. سپس، برندگان سرزمین های رومی را بین خود و لپیدوس، حامی سابق سزار تقسیم کردند. قرار بود «تریومویرها» با هم حکومت کنند تا نظم قانون اساسی جمهوری در حال محو شدن دوباره برقرار شود، اما در نهایت آنها شروع به توطئه علیه یکدیگر کردند. بنابراین مارکوس آگریپا، دریاسالار برجسته را به عنوان فرمانده نیروهای خود منصوب کرد. او همچنین منتظر بود تا همتایان خود اولین حرکت را انجام دهند. در سال 36 قبل از میلاد، نیروهای لپیدوس سعی کردند سیسیل (که قرار بود زمین بی طرف باشد) را فتح کنند، اما با موفقیت توسط گروه آگوستوس-آگریپا شکست خوردند.

پنج سال بعد، آگوستوس سنا را متقاعد کرد که به جنگ اعلان کند. کلئوپاترا مارک آنتونی که در آن زمان معشوقه ملکه مصر بود، تصمیم گرفت از او حمایت کند، اما حتی در جنگ با ارتش های ترکیبی، هر دو در نبرد آکتیوم در سال 31 قبل از میلاد شکست خوردند.

در نهایت، در سال 27 قبل از میلاد آگوستوس امپراتور شد. اما آگوستوس علیرغم اینکه خودکامه بود، ترجیح داد از داشتن عناوینی مانند " rex " (کلمه لاتین به معنی "شاه") یا " dictator perpetuus " اجتناب کند، زیرا می دانست کهسیاستمداران جمهوری خواه رومی در مورد ایده داشتن یک سلطنت بسیار محتاط بودند. در عوض، او عنوان « princeps » را که به معنای «نخستین شهروند» در میان رومیان بود، برگزید. آگوستوس به عنوان یک امپراتور دقیق و روشمند بود. او دولت را سازماندهی کرد، سرشماری‌ها را انجام داد و دستگاه اداری امپراتوری را اصلاح کرد.

تیبریوس (42 قبل از میلاد-37 پس از میلاد)

تیبریوس (14 پس از میلاد تا 37 پس از میلاد) دومین امپراتور روم پس از مرگ آگوستوس، ناپدری او. دوره سلطنت تیبریوس را می توان به دو بخش تقسیم کرد که سال 26 بعد از میلاد نقطه عطفی است.

طیبریوس در دوران اولیه حکومت خود، کنترل رومیان را بر قلمروهای سیزالپین گال (فرانسه امروزی) دوباره برقرار کرد. و بالکان، به این ترتیب مرزهای شمالی امپراتوری را برای سالهای متمادی ایمن کرد. تیبریوس همچنین به طور موقت بخش هایی از آلمان را فتح کرد، اما همانطور که آگوستوس به او اشاره کرده بود، محتاط بود که درگیر درگیری نظامی طولانی نشود. اقتصاد امپراتوری نیز در نتیجه این دوره صلح نسبی از رشد قابل توجهی برخوردار بود.

نیمه دوم سلطنت تیبریوس با مجموعه ای از تراژدی های خانوادگی مشخص شد (اولین مورد مرگ پسرش دروسوس در سال 23 بود. پس از میلاد)، و کناره گیری دائمی امپراتور از سیاست در سال 27 پس از میلاد. در آخرین دهه زندگی خود، تیبریوس از یک ویلای خصوصی در کاپری بر امپراتوری حکومت کرد، اما اشتباه کرد که سجانوس را ترک کرد.یکی از مقامات عالی رتبه او، مسئول اجرای دستورات او بود.

در غیاب تیبریوس، سیجانوس از گارد پراتورین (یک واحد نظامی ویژه ایجاد شده توسط آگوستوس، که هدفش محافظت از امپراتور بود) برای آزار و اذیت امپراتور استفاده کرد. دشمنان سیاسی خود سرانجام تیبریوس از شر سیجانوس خلاص شد، اما شهرت امپراتور به شدت از اقدامات زیردستانش آسیب دید. توسط گارد امپراتوری او، هم پراتوری ها و هم سنا شروع به جستجوی یک مرد قابل دستکاری و مطیع برای ایفای نقش امپراتور کردند. آنها آن را در عموی کالیگولا، کلودیوس (41 پس از میلاد تا 54 پس از میلاد) یافتند.

در دوران کودکی، کلودیوس به یک بیماری تشخیص داده نشده مبتلا بود که او را با چندین معلولیت و تیک مواجه کرد: لکنت داشت، لنگی می زد و کمی ناشنوا بود در حالی که بسیاری او را دست کم می گرفتند، کلودیوس به طور غیرمنتظره ای تبدیل به یک حاکم بسیار کارآمد شد.

کلودیوس ابتدا با پاداش دادن پول نقد به سربازان پراتوری که به او وفادار بودند، موقعیت خود را در تاج و تخت تضمین کرد. اندکی پس از آن، امپراتور کابینه ای را تشکیل داد که عمدتاً از مردان آزاد تشکیل شده بود، در تلاش برای تضعیف قدرت سنا.

در طول سلطنت کلودیوس، استان های لیکیا و تراکیا به امپراتوری روم ضمیمه شدند. کلودیوس همچنین دستور داد و برای مدت کوتاهی دستور داد که یک لشکرکشی نظامی برای انقیاد بریتانیا (بریتانیا امروزی) انجام شود. آبخش قابل توجهی از جزیره در سال 44 قبل از میلاد فتح شد.

امپراتور همچنین کارهای عمومی بسیاری را انجام داد. به عنوان مثال، او چندین دریاچه را تخلیه کرد که زمین قابل کشت بیشتری را برای امپراتوری فراهم کرد، و همچنین دو قنات ساخت. کلودیوس در سال 54 پس از میلاد درگذشت و پسر خوانده اش نرون جانشین او شد.

وسپاسیان (9 پس از میلاد-79 پس از میلاد)

وسپاسیان اولین امپراتور روم بود (69 پس از میلاد-79 پس از میلاد). ) از سلسله فلاویان. او از ریشه های فروتنانه، به دلیل دستاوردهای نظامی خود به عنوان یک فرمانده، به تدریج قدرت را جمع آوری کرد.

در سال 68 پس از میلاد، هنگامی که نرون درگذشت، وسپاسیان توسط سربازانش در اسکندریه، جایی که در آن زمان مستقر بود، امپراتور اعلام شد. با این حال، وسپاسیان تنها یک سال بعد به طور رسمی به عنوان شاهزاده توسط سنا تصویب شد، و تا آن زمان مجبور شد یک سری شورش های استانی را تحمل کند، که توسط دولت نرون رها شده بود.

برای مقابله با این وضعیت، وسپاسیان ابتدا نظم و انضباط ارتش روم را بازگرداند. به زودی تمام شورشیان شکست خوردند. با وجود این، امپراتور دستور داد نیروهای مستقر در استان های شرقی را سه برابر کنند. اقدامی که انگیزه شورش شدید یهودیان در یهودیه بود که از سال 66 بعد از میلاد تا 70 بعد از میلاد ادامه یافت و تنها با محاصره اورشلیم پایان یافت. این درآمدها بعداً برای تأمین مالی برنامه بازسازی ساختمان در رم استفاده شد.در این دوره بود که ساخت کولوسئوم آغاز شد.

تراجان (53 پس از میلاد-117 پس از میلاد)

Public Domain

تراژان (98 پس از میلاد - 117 پس از میلاد) به دلیل توانایی فرماندهی و علاقه به حمایت از فقرا، یکی از بزرگترین فرمانروایان دوره امپراتوری به شمار می رود. تراژان توسط امپراطور نروا پذیرفته شد و با مرگ دومی به شاهزاده بعدی تبدیل شد.

در زمان حکومت تراژان، امپراتوری روم داکیا (واقع در رومانی امروزی) را فتح کرد که به استان رومی تبدیل شد. تراژان همچنین لشکرکشی بزرگی را در آسیای صغیر رهبری کرد و به سمت شرق لشکر کشید و نیروهای امپراتوری اشکانی را شکست داد و بخش‌هایی از عربستان، ارمنستان و بین‌النهرین علیا را تصرف کرد.

برای بهبود شرایط زندگی شهروندان فقیر امپراتوری، تراژان انواع مختلف مالیات را کاهش داد. امپراطور همچنین « alimenta » را اجرا کرد، یک بودجه عمومی که برای تامین هزینه های تغذیه کودکان فقیر از شهرهای ایتالیا تعیین شده بود.

تراژان در سال 117 پس از میلاد درگذشت و پسر عمویش جانشین او شد. هادریان.

هادریان (76 پس از میلاد - 138 پس از میلاد)

هادریان (117 پس از میلاد - 138 پس از میلاد) به عنوان امپراتوری بی قرار شناخته شد. در طول حکومت خود، هادریان بارها در سراسر امپراتوری سفر کرد و بر وضعیت سربازان نظارت کرد تا مطمئن شود که آنها استانداردهای دقیق او را برآورده می کنند. این بازرسی ها به ایمن سازی مرزهای امپراتوری روم برای تقریبا 20 سال کمک کرد.

در بریتانیای روم،مرزهای امپراتوری با دیواری به طول 73 مایل، که معمولاً به عنوان دیوار هادریان شناخته می شود، تقویت شد. ساخت دیوار معروف در سال 122 بعد از میلاد آغاز شد و تا سال 128 بعد از میلاد بیشتر ساختار آن به پایان رسیده بود.

امپراتور هادریان به فرهنگ یونانی علاقه زیادی داشت. شواهد تاریخی حاکی از آن است که او حداقل سه بار در طول حکومت خود به آتن سفر کرد و همچنین دومین امپراتور روم شد که در اسرار الئوسینی آغاز شد (با آگوستوس اولین).

هادریان در سال 138 پس از میلاد درگذشت و پسر خوانده‌اش، آنتونینوس پیوس جانشین او شد.

آنتونینوس پیوس (86 پس از میلاد-161 پس از میلاد)

بر خلاف بسیاری از پیشینیان، آنتونینوس (138 پس از میلاد) -161 پس از میلاد) هیچ ارتش رومی را در میدان نبرد فرماندهی نکرد، یک استثنای قابل توجه، که احتمالاً ناشی از این واقعیت است که در دوران حکومت او هیچ قیام قابل توجهی علیه امپراتوری صورت نگرفت. این دوران مسالمت آمیز به امپراتور روم اجازه داد تا هنرها و علوم را ارتقا دهد و قنات ها، پل ها و جاده ها را در سرتاسر امپراتوری بسازد.

علیرغم سیاست ظاهری آنتونینوس مبنی بر عدم تغییر مرزهای امپراتوری، سرکوب یک شورش جزئی در بریتانیای روم به امپراتور اجازه داد تا قلمرو جنوب اسکاتلند را به قلمرو خود ضمیمه کند. این مرز جدید با ساخت دیواری به طول 37 مایل، که بعدها به عنوان دیوار آنتونینوس شناخته شد، تقویت شد.موضوع بحث برخی از محققان پیشنهاد می کنند که امپراتور پس از نجات جان برخی از سناتورهایی که هادریان درست قبل از مرگ آنها را به اعدام محکوم کرده بود، این نام را به دست آورد.

سایر مورخان فکر می کنند که این نام خانوادگی اشاره ای به وفاداری همیشگی است که آنتونینوس به خود نشان داد. سلف، اسبق، جد. در واقع، به لطف درخواست‌های مجدانه آنتونینوس بود که سنا، اگرچه با اکراه، سرانجام با خدایی کردن هادریان موافقت کرد. 161 پس از میلاد-180 پس از میلاد) جانشین آنتونیوس پیوس، پدر خوانده‌اش شد. اورلیوس از دوران کودکی و در تمام دوران حکومتش اصول رواقی گری را به کار گرفت، فلسفه ای که انسان ها را وادار به دنبال کردن یک زندگی با فضیلت می کند. اما، با وجود ماهیت متفکر اورلیوس، درگیری‌های نظامی زیادی که در طول سلطنت او روی داد، این دوره را به یکی از آشفته‌ترین دوره‌ها در تاریخ روم تبدیل کرد.

کمی پس از روی کار آمدن اورلیوس، امپراتوری اشکانی به ارمنستان حمله کرد. ، پادشاهی متحد مهم رم. امپراتور در پاسخ، گروهی از فرماندهان ماهر را برای رهبری ضدحمله روم فرستاد. نیروهای امپراتوری چهار سال طول کشید (162 پس از میلاد تا 166 پس از میلاد) تا مهاجمان را دفع کنند، و زمانی که لژیون های پیروز از شرق بازگشتند، ویروسی را به خانه آوردند که میلیون ها رومی را کشت.

روم هنوز ادامه دارد. در مقابله با طاعون، در اواخر سال 166 پس از میلاد تهدید جدیدی ظاهر شد: یک سری تهاجمات ژرمنیکقبایلی که شروع به یورش به چندین استان رومی در غرب تا رودهای راین و دانوب کردند. کمبود نیروی انسانی امپراطور را مجبور کرد که از میان بردگان و گلادیاتورها استخدام کند. علاوه بر این، اورلیوس خود تصمیم گرفت در این مناسبت، علیرغم نداشتن تجربه نظامی، فرماندهی نیروهایش را بر عهده بگیرد. در این زمان امپراتور یکی از مشهورترین آثار فلسفی جهان باستان را نوشت، مدیتیشن . این کتاب تأملات مارکوس اورلیوس را در مورد موضوعات مختلف، از بینش او در مورد جنگ گرفته تا پایان نامه های مختلف در مورد چگونگی دستیابی انسان به فضیلت، گردآوری می کند. صعود کومودوس (وارث مارکوس اورلیوس) به تاج و تخت در سال 180 پس از میلاد، دوره طولانی ناآرامی سیاسی برای روم آغاز شد، دوره ای که تا رسیدن دیوکلتیانوس (284 پس از میلاد-305 پس از میلاد) به قدرت ادامه داشت. دیوکلتیان مجموعه ای از اصلاحات سیاسی را به وجود آورد که به امپراتوری روم اجازه داد تا تقریباً دو قرن در غرب و بسیاری دیگر در شرق زنده بماند. او در سال 286 پس از میلاد ماکسیمیان، همکار سابق خود را به عنوان امپراتور منصوب کرد و عملاً قلمرو روم را به دو نیمه تقسیم کرد. از این نقطه به بعد، ماکسیمیان و دیوکلتیان به ترتیب از بخش‌های غربی و شرقی روم دفاع خواهند کرد