De Blemmyae waren een veelvuldig in de oude en middeleeuwse geschiedschrijving genoemde soort mannen, die bekend stonden om hun vreemde uiterlijk. Ze waren volledig onthoofd, maar hadden hun gezicht op hun borst en werden beschouwd als een van de meest ongewone wezens die ooit op aarde rondliepen.

Wie waren de Blemmyae?

Blemmyae van een kaart van Guillaume Le Testu. Publiek domein.

De Blemmayes werden beschreven in Griekse en Romeinse geschiedenissen, en werden doorgaans beschouwd als een stam Afrikaanse mannen.

De Blemmyae (ook bekend als Blemmyes, Chest-Eyes of Sternophthalmoi) waren mythische mensen, naar verluidt ongeveer zes tot twaalf voet groot en bijna half zo breed. Volgens de oude bronnen zouden zij kannibalen zijn geweest.

Bij bedreiging, of bij de jacht, hadden de Blemmyae een zeer vreemde vechthouding. Ze trokken hun gezicht naar beneden, of konden hun schouders tot een behoorlijke hoogte optrekken, waar ze hun gezicht (of hoofd) tussen nestelden, waardoor ze er nog bizarder uitzagen. In sommige verslagen zouden ze zeer gevaarlijke en agressieve wezens zijn geweest.

Er is niet veel bekend over de Blemmyae, behalve over hun uiterlijk en hun kannibalistisch gedrag. Ze worden in vele bronnen genoemd, zowel in de oudheid als in de middeleeuwen, en op verschillende manieren beschreven, waardoor historici uiteenlopende theorieën over hen hebben ontwikkeld.

De Blemmyae zouden langs de rivier de Nijl hebben geleefd, maar later zouden zij een eiland in de rivier de Brisone hebben bewoond. Sommigen zeggen dat zij na verloop van tijd naar India zijn verhuisd.

Overtuigingen over de Blemmyae

Hoewel tegenwoordig maar weinig mensen geloven dat wezens als de Blemmyae ooit hebben bestaan, wordt er nog steeds veel gespeculeerd over waarom de oude schrijvers over zulke vreemde wezens schreven. Sommigen geloven dat de Blemmyae buitenaardse wezens waren. Anderen geloven dat het normale mensen waren met extreem hoge schouders als gevolg van een misvorming of een aanpassing van hun anatomie toen ze nog kinderen waren.

Er zijn ook theorieën dat de hoofdtooi en de traditionele kleding die de Blemmyae droegen, deze oude schrijvers mogelijk het idee hebben gegeven dat zij hoofdloze mensen waren, terwijl dat in feite niet zo was.

Beschrijvingen en theorieën van de Blemmyae

• De Blemmyae in Kalabsha

Volgens sommige oude bronnen waren de Blemmyae een echt volk dat een gebied bewoonde dat we nu kennen als Soedan. Het was een grote en goed beschermde stad, met goed versterkte torens en muren. Het werd hun hoofdstad. Het schijnt dat de cultuur van de Blemmyae bijna gelijk was aan de Meroïtische cultuur, erdoor beïnvloed, en dat ze verschillende tempels hadden in Philae enKalabsha.

Volgens de Griekse geleerde Procopius vereerden de Blemmyae Priapus, de rustieke Griekse vruchtbaarheidsgod, en Osiris Hij vermeldt ook dat ze vaak menselijke offers brachten aan de zon.

• De theorieën van Herodotus

Volgens bepaalde verslagen begon de oorsprong van de Blemmyae in de lagere regionen van Nubië. Deze wezens werden later gefictionaliseerd als wezens die werden verondersteld hoofdloze monsters te zijn met hun ogen en monden op hun bovenlichaam. Ze werden voor het eerst vermeld in het werk van Herodotus, "De Historiën" al 2500 jaar geleden.

Volgens de historicus bewoonden de Blemmyae de westelijke regio van Libië, die dicht bebost en heuvelachtig was en waar het wemelde van de wilde dieren. Het gebied herbergde ook vele andere vreemde wezens, zoals wezens met hondenkoppen, gigantische slangen en gehoornde ezels. Herodotus had weliswaar over de Blemmyae geschreven, maar hij had ze geen naam gegeven, maar alleen hun uiterlijk in detail beschreven.

• De theorieën van Strabo en Plinius

De Griekse historicus en filosoof Strabo noemt in zijn werk "De Geografie" de naam "Blemmyae". Volgens hem waren de Blemmyae geen bizar uitziende monsters, maar een stam die de lagere regionen van Nubië bewoonde. De Romeinse schrijver Plinius stelde hen echter gelijk aan de hoofdloze wezens die door Herodotus werden genoemd.

Plinius stelt dat de Blemmyae geen hoofd hadden en dat zij hun ogen en mond in hun borst hadden. Het is waarschijnlijk dat de theorieën van zowel Herodotus als Plinius alleen gebaseerd waren op wat zij over deze wezens hadden gehoord en dat er geen echt bewijs was om deze theorieën te staven.

• De theorieën van Mandeville en Raleigh

De Blemmyae verschenen opnieuw in "The Travels of Sir John Mandeville", een 14e eeuws werk waarin ze worden beschreven als vervloekte mensen zonder hoofd, met een vals postuur en hun ogen in hun schouders. Volgens Mandeville kwamen deze wezens echter niet uit Afrika maar van een Aziatisch eiland.

Sir Walter Raleigh, de Engelse ontdekkingsreiziger, beschrijft ook vreemde wezens die lijken op de Blemmyae. Volgens zijn geschriften werden ze 'Ewaipanoma' genoemd. Hij is het eens met Mandeville's verslag dat de wezens hun ogen in hun schouders hebben en stelt dat hun monden zich tussen hun borsten bevonden. De Ewaipanoma zouden ook lang haar hebben dat naar achteren groeide tussen hunen de mannen hadden baarden die tot aan hun voeten groeiden.

In tegenstelling tot de andere historici stelt Raleigh dat deze hoofdloze wezens in Zuid-Amerika leefden. Hoewel hij ze niet met eigen ogen had gezien, geloofde hij dat ze echt bestonden door wat hij had gelezen in bepaalde verslagen die hij betrouwbaar achtte.

Blemmyae in de literatuur

De Blemmyae zijn door de eeuwen heen in vele werken genoemd. Shakespeare noemt ' Mannen wiens hoofd in hun borst stond in The Tempest, en ' Kannibalen die elkaar eten .... en mannen wiens hoofd onder hun schouders groeit in Othello.

De mysterieuze figuren zijn ook genoemd in moderne werken, waaronder Rick Riordan's Proeven van Apollo Gene Wolfe's Bedreigde soorten en Valerio Massimo Manfredi's La Torre della Solitudine .

In het kort

De Blemmyae schenen een zeer interessant mensenras te zijn geweest, maar helaas is er slechts zeer weinig informatie over hen beschikbaar in de oude bronnen. Hoewel er veel overtuigingen en speculaties over hen bestaan, blijft het een mysterie wie ze waren en of ze echt hebben bestaan.