Samuraje są wojownikami którzy są dobrze znani nie tylko w Japonii, ale także w reszcie świata z ich zaciętości w walce i ich surowe normy moralne Ale podczas gdy ci japońscy wojownicy są często przedstawiani jako mężczyźni, mało znanym faktem jest to, że Japonia miała również kobiety-wojowników, które nosiły nazwę onna-bugeisha, (znaną również jako onna-musha) co dosłownie oznacza "kobieta-wojownik".

Kobiety te przechodziły taki sam trening jak ich męscy odpowiednicy i były równie potężne i śmiertelnie niebezpieczne jak mężczyźni. Walczyły nawet ramię w ramię z samurajami i oczekiwano od nich takich samych standardów i wykonywania takich samych obowiązków.

Tak jak samuraje mają swoje katany, tak onna-bugeisha miała swój podpis broń Jest to wszechstronna broń, którą preferowało wiele wojowniczek, ponieważ jej długość pozwalała im na wykonywanie szerokiej gamy ataków z dalekiego dystansu. To równoważy fizyczną wadę kobiet, ponieważ może zapobiec zbytniemu zbliżeniu się ich wrogów podczas walki.

Pochodzenie Onna-bugeisha

Onna-bugeisha były kobietami z bushi lub klasę szlachecką w feudalnych Japonia Szkolili się w sztuce wojennej, aby bronić siebie i swoich domów przed zagrożeniami z zewnątrz. Wynika to z faktu, że mężczyźni z gospodarstwa domowego często byli nieobecni przez długie okresy czasu, aby polować lub uczestniczyć w wojnach, pozostawiając swoje terytorium podatne na ataki ofensywne.

Kobiety musiały wtedy przejąć odpowiedzialność za obronę i zapewnić, że terytoria rodzin samurajskich były przygotowane na nagłe sytuacje, takie jak atak, podczas gdy samuraj lub męski wojownik był nieobecny. Oprócz naginaty, nauczyły się również używać sztyletów i poznały sztukę walki nożem lub tantojutsu.

Podobnie jak w przypadku samurajów, honor osobisty był bardzo ceniony przez onna-bugeisha i wolały one zabić się, niż zostać schwytane żywcem przez wroga. W przypadku porażki, powszechne dla wojowniczek w tym okresie było wiązanie sobie stóp i podcinanie gardła jako forma samobójstwa.

Onna-bugeisha w historii Japonii

Onna-bugeisha byli aktywni przede wszystkim w okresie feudalnej Japonii w latach 1800, ale najwcześniejsze wzmianki o ich obecności pochodzą już z 200 roku n.e. podczas inwazji na Silla, znanego obecnie jako współczesna Korea.Cesarzowa Jingū, która objęła tron po śmierć swojego męża, cesarza Chūai, poprowadziła tę historyczną bitwę i stała się znana jako jedna z pierwszych kobiet wojowników w historii Japonii.

Aktywny udział kobiet w bitwach wydaje się mieć miejsce od około ośmiu stuleci, na podstawie dowodów archeologicznych zebranych z okrętów wojennych, pól bitewnych, a nawet murów bronionych zamków. Jeden z takich dowodów pochodzi z kopców głowowych z Bitwa pod Senbon Matsubara z 1580 roku, gdzie archeologom udało się wydobyć 105 ciał, z czego 35 okazało się być kobietami, jak wynika z badań DNA.

Jednak Okres Edo, który rozpoczął się na początku 1600 roku, drastycznie zmienił status kobiet, zwłaszcza onna-bugeisha, w japońskim społeczeństwie.W tym czasie pokój , stabilność polityczną i sztywne konwencje społeczne, ideologia tych wojowniczek stała się anomalią.

Gdy samuraje przekształcili się w biurokratów i zaczęli przenosić punkt ciężkości z walki fizycznej na polityczną, zmniejszyło to potrzebę uczenia się przez kobiety w domu sztuk walki w celach obronnych. Kobietom bushi, czyli córkom szlachty i generałów, zabroniono angażować się w sprawy zewnętrzne, a nawet podróżujący Zamiast tego oczekiwano od kobiet, że będą żyły biernie jako żony i matki, prowadząc jednocześnie gospodarstwo domowe.

Podobnie, naginata została przekształcona z ostrej broni w bitwie w symbol statusu dla kobiety Po wyjściu za mąż kobieta bushi przynosiła swoją naginatę do domu małżeńskiego, aby zaznaczyć swoją rolę w społeczeństwie i udowodnić, że posiada cnoty, których oczekuje się od żony samuraja: Siła , uległość i wytrzymałość.

Zasadniczo, praktyka sztuk walki dla kobiet tego okresu stała się środkiem do zaszczepienia kobiecego poddaństwa wobec mężczyzn w gospodarstwie domowym. To zmieniło ich sposób myślenia z aktywnego udziału w wojnie na bardziej pasywną pozycję jako kobiety domowe.

Najbardziej godni uwagi Onna-bugeisha na przestrzeni lat

Nawet jeśli utraciły one swoje pierwotne funkcje i role w Japońska Utorowały one drogę kobietom do zdobycia sławy i wyrobiły sobie opinię o kobiecej odwadze i sile w bitwach. Oto najbardziej znane onna-bugeisha i ich wkład w historię starożytnej Japonii:

1. cesarzowa Jingū (169-269)

Na czele listy najwcześniejszych onna-bugeisha znajduje się cesarzowa Jingū, legendarna cesarzowa Yamato, starożytnego królestwa Japonii. Oprócz tego, że poprowadziła swoją armię podczas inwazji na Silla, wiele innych legend dotyczy jej panowania, które trwało 70 lat, aż do osiągnięcia wieku 100 lat.

Cesarzowa Jingū była znana jako nieustraszona wojowniczka, która przeciwstawiała się normom społecznym, podobno nawet wyruszyła do walki w przebraniu mężczyzny, gdy była w ciąży. W 1881 r. została pierwszą kobietą, której wizerunek wydrukowano na japońskim banknocie.

2) Tomoe Gozen (1157-1247)

Mimo że onna-bugeisha istnieje od 200 r. n.e., zyskała na znaczeniu dopiero w XI w. za sprawą kobiety o imieniu Tomoe Gozen. Była ona utalentowaną młodą wojowniczką, która odegrała kluczową rolę w wojnie Genpei, która miała miejsce w latach 1180-1185 między rywalizującymi ze sobą dynastiami samurajów Minamoto i Taira.

Gozen wykazała się niebywałym talentem na polu bitwy, nie tylko jako wojowniczka, ale także jako strateg, który prowadził w bitwie nawet tysiąc ludzi. Była ekspertem w sztuce walki, biegłym w strzelaniu z łuku, jeździe konnej i posługiwaniu się kataną, tradycyjnym mieczem samurajów. Pomogła wygrać wojnę klanowi Minamoto i została okrzyknięta pierwszym prawdziwym generałem Japonii.

3) Hōjō Masako (1156-1225)

Hōjō Masako była żoną dyktatora wojskowego, Minamoto no Yoritomo, który był pierwszym shōgunem okresu Kamakura i czwartym szogunem w historii. Przypisuje się jej, że jako pierwsza onna-bugeisha odegrała znaczącą rolę w polityce, gdyż wraz z mężem współtworzyła szogunat Kamakura.

Po śmierci męża zdecydowała się zostać mniszką, ale nadal sprawowała władzę polityczną, przez co stała się znana jako "mniszka szoguna". Z powodzeniem wspierała szogunat w serii walk o władzę, które groziły obaleniem jego rządów, takich jak rebelia z 1221 r. prowadzona przez klasztornego cesarza Go-Tabę i próba buntu w 1224 r. przez klan Miura.

4. Nakano Takeko (1847 - 1868)

Córka wysoko postawionego urzędnika dworu cesarskiego, Nakano Takeko Jako szlachcianka, Takeko była bardzo wykształcona i przeszła szkolenie w sztukach walki, w tym w używaniu naginaty. Jej śmierć w wieku 21 lat podczas bitwy o Aizu w 1868 roku została uznana za koniec onna-bugeisha.

Podczas końca wojny domowej między rządzącym klanem Tokugawa a dworem cesarskim w połowie lat 60. XIX wieku Takeko utworzyła grupę wojowniczek zwanych Joshitai i poprowadziła je do obrony domeny Aizu przed siłami cesarskimi w historycznej bitwie. Po otrzymaniu kuli w klatkę piersiową poprosiła młodszą siostrę o odcięcie głowy, aby uniemożliwić wrogom wykorzystanie jej ciała jakotrofeum.

Zakończenie

Onna-bugeisha, co dosłownie oznacza "kobieta wojownik", odegrały znaczącą rolę w historii Japonii, mimo że nie były tak sławne jak ich męskie odpowiedniki. Polegały na obronie swoich terytoriów i walczyły ramię w ramię z męskimi samurajami na równych prawach. Jednak zmiany polityczne w okresie Edo zmniejszyły rolę kobiet w japońskim społeczeństwie.Te kobiety wojowniczki były wtedyzredukowane do bardziej potulnych i domowych ról, gdyż ich udział ograniczał się do wewnętrznych spraw gospodarstwa domowego.