Samoerai zijn krijgers die niet alleen in Japan maar ook in de rest van de wereld bekend staan om hun felheid in de strijd en hun strenge morele normen Maar terwijl deze Japanse krijgers vaak worden afgebeeld als mannen, is een weinig bekend feit dat Japan vroeger ook vrouwelijke vechters had die de naam onna-bugeisha droegen, (ook bekend als onna-musha) wat letterlijk "vrouwelijke krijger" betekent.

Deze vrouwen ondergingen dezelfde training als hun mannelijke tegenhangers en waren even krachtig en dodelijk als de mannen. Ze vochten zelfs zij aan zij met de samoerai en werden geacht dezelfde normen te hanteren en dezelfde taken uit te voeren.

Net als de samoerai hun katana hadden de onna-bugeisha ook een signatuur wapen De naginata is een lange stok met een gebogen lemmet aan de punt. Het is een veelzijdig wapen waar veel vrouwelijke krijgers de voorkeur aan gaven, omdat ze door de lengte een grote verscheidenheid aan langeafstandsaanvallen konden uitvoeren. Dit compenseert het fysieke nadeel van vrouwen, omdat het kan voorkomen dat hun vijanden te dichtbij komen tijdens een gevecht.

Oorsprong van de Onna-bugeisha

De onna-bugeisha waren vrouwen van de bushi of de adellijke klasse van de feodale Japan Zij trainden zichzelf in de krijgskunst om zichzelf en hun huizen te verdedigen tegen bedreigingen van buitenaf, omdat de mannen van het huishouden vaak lange tijd afwezig waren om te jagen of deel te nemen aan oorlogen, waardoor hun grondgebied kwetsbaar werd voor offensieve aanvallen.

De vrouwen moesten dan de verantwoordelijkheid voor de verdediging op zich nemen en ervoor zorgen dat de gebieden van de samoeraifamilies voorbereid waren op noodgevallen, zoals een aanval, terwijl de samoerai of mannelijke krijger afwezig was. Naast de naginata leerden ze ook dolken te gebruiken en leerden ze de kunst van het messenvechten of tantojutsu.

Net als bij de samoerai stond persoonlijke eer bij de onna-bugeisha hoog in het vaandel, en zij doodden zichzelf liever dan levend gevangen te worden genomen door de vijand. Bij een nederlaag was het gebruikelijk dat vrouwelijke krijgers in deze periode hun voeten vastbonden en hun keel doorsneden als een vorm van zelfmoord.

Onna-bugeisha in de geschiedenis van Japan

De onna-bugeisha waren voornamelijk actief tijdens het feodale Japan in de jaren 1800, maar de vroegste gegevens over hun aanwezigheid zijn terug te vinden tot 200 na Christus tijdens de invasie van Silla, nu bekend als het huidige Korea. Keizerin Jingū, die de troon besteeg na de dood van haar man, keizer Chūai, leidde deze historische strijd en werd bekend als een van de eerste vrouwelijke krijgers in de geschiedenis van Japan.

Actieve betrokkenheid van vrouwen bij gevechten lijkt al ongeveer acht eeuwen voor te komen, gebaseerd op archeologisch bewijs verzameld van oorlogsschepen, slagvelden en zelfs muren van verdedigde kastelen. Eén zo'n bewijs kwam van hoofdheuvels van de Slag om Senbon Matsubara van 1580, waar archeologen 105 lichamen konden opgraven. 35 daarvan bleken volgens DNA-tests vrouwen te zijn.

De Edo-periode, die begon in het begin van 1600, veranderde echter drastisch de status van vrouwen, met name de onna-bugeisha, in de Japanse samenleving. In deze tijd van vrede politieke stabiliteit, en rigide sociale conventie, werd de ideologie van deze vrouwelijke krijgers een anomalie.

Toen de samoerai zich ontwikkelde tot bureaucraten en hun aandacht begon te verschuiven van fysieke naar politieke gevechten, verdween de noodzaak voor de vrouwen thuis om gevechtskunsten te leren voor defensieve doeleinden. De bushi vrouwen, of de dochters van edelen en generaals, werd verboden zich te mengen in externe zaken of zelfs maar reizende zonder een mannelijke metgezel. In plaats daarvan werden vrouwen geacht passief te leven als echtgenote en moeder en het huishouden te runnen.

Op dezelfde manier werd de naginata getransformeerd van een woest wapen in de strijd tot een statussymbool voor... vrouwen Na haar huwelijk bracht een bushi-vrouw haar naginata mee naar haar echtelijk huis om haar rol in de samenleving aan te geven en te bewijzen dat zij de deugden heeft die van een samoerai-vrouw worden verwacht: Sterkte onderdanigheid en uithoudingsvermogen.

In wezen werd de krijgskunstbeoefening voor vrouwen in deze periode een middel om vrouwelijke dienstbaarheid aan de mannen van het huishouden bij te brengen. Dit veranderde hun mentaliteit van actieve deelname aan de oorlog in een meer passieve positie als gedomesticeerde vrouwen.

Meest opvallende Onna-bugeisha door de jaren heen

Ook al hebben zij hun oorspronkelijke functie en rol in Japanse De onna-bugeisha hebben een onuitwisbare stempel gedrukt op de geschiedenis van het land. Zij hebben de weg gebaand voor vrouwen om naam te maken en een reputatie gevestigd voor de moed en kracht van vrouwen in gevechten. Hier zijn de meest opmerkelijke onna-bugeisha en hun bijdragen aan het oude Japan:

1. Keizerin Jingū (169-269)

Als een van de vroegste onna-bugeisha, staat keizerin Jingū bovenaan de lijst. Zij was de legendarische keizerin van Yamato, het oude koninkrijk van Japan. Naast het leiden van haar leger bij de invasie van Silla, zijn er vele andere legendes over haar bewind, dat 70 jaar duurde tot ze 100 jaar oud werd.

Keizerin Jingū stond bekend als een onverschrokken krijger die de sociale normen trotseerde en zelfs vermomd als man ten strijde trok terwijl zij zwanger was. In 1881 werd zij de eerste vrouw die haar beeltenis op een Japans bankbiljet liet drukken.

2. Tomoe Gozen (1157-1247)

Hoewel de onna-bugeisha al sinds 200 na Christus bestaat, werden ze pas in de 11e eeuw bekend door een vrouw genaamd Tomoe Gozen. Zij was een getalenteerde jonge krijger die een cruciale rol speelde in de Genpei-oorlog, die van 1180 tot 1185 plaatsvond tussen de rivaliserende samoerai-dynastieën Minamoto en Taira.

Gozen toonde een ongelooflijk talent op het slagveld, niet alleen als krijger maar ook als strateeg die wel duizend man in de strijd leidde. Ze was een expert in boogschieten, paardrijden en de katana, het traditionele zwaard van de samoerai. Ze hielp met succes de oorlog te winnen voor de Minamoto clan en werd geprezen als de eerste echte generaal van Japan.

3. Hōjō Masako (1156-1225)

Hōjō Masako was de vrouw van een militaire dictator, Minamoto no Yoritomo, die de eerste shōgun van de Kamakura-periode was en de vierde shogun in de geschiedenis. Aan haar wordt toegeschreven dat zij de eerste onna-bugeisha was die een prominente rol in de politiek speelde, aangezien zij samen met haar man het Kamakura-sjogunaat mede oprichtte.

Na de dood van haar man besloot ze non te worden, maar ze bleef politieke macht uitoefenen en werd zo bekend als de "non shogun". Ze steunde het shogunaat met succes tijdens een reeks machtsstrijd die hun regels omver dreigden te werpen, zoals de opstand van 1221 onder leiding van de afgezonderde keizer Go-Taba en de muiterijpoging van 1224 door de Miura-clan.

4. Nakano Takeko (1847 - 1868)

De dochter van een hoge ambtenaar van het keizerlijk hof, Nakano Takeko Als edelvrouw was Takeko hoog opgeleid en getraind in de krijgskunst, waaronder het gebruik van de naginata. Haar dood op 21-jarige leeftijd tijdens de Slag om Aizu in 1868 werd beschouwd als het einde van de onna-bugeisha.

Tijdens het einde van de burgeroorlog tussen de heersende Tokugawa clan en het keizerlijk hof in het midden van de jaren 1860, vormde Takeko een groep vrouwelijke krijgers genaamd de Joshitai en leidde hen om het Aizu domein te verdedigen tegen de keizerlijke troepen in een historische strijd. Nadat ze een kogel in de borst had gekregen, vroeg ze haar jongere zus om haar hoofd af te hakken om te voorkomen dat de vijanden haar lichaam zouden gebruiken als eentrofee.

Wrap Up

De onna-bugeisha, wat letterlijk "vrouwelijke krijger" betekent, speelden een belangrijke rol in de geschiedenis van Japan, ondanks het feit dat ze niet zo beroemd waren als hun mannelijke tegenhangers. Ze moesten hun gebieden verdedigen en vochten zij aan zij met mannelijke samoerai op gelijke voet. Door politieke veranderingen tijdens de Edo-periode werd de rol van vrouwen in de Japanse samenleving echter kleiner. Deze vrouwelijke krijgers werden toenteruggebracht tot meer volgzame en huiselijke rollen, aangezien hun deelname beperkt bleef tot de interne aangelegenheden van het huishouden.