Het onderwerp "gevallen engelen" houdt voornamelijk verband met de Abrahamitische godsdiensten jodendom, christendom en islam. De term "gevallen engel(en)" komt in geen van de primaire religieuze teksten van deze godsdiensten voor. Het concept en de overtuigingen komen voort uit indirecte verwijzingen in zowel de Hebreeuwse Bijbel als de Koran, meer directe verwijzingen in het Nieuwe Testament, en directe verhalen die worden verteld in sommigeintertestamentische pseudepigrafische geschriften.

Gevallen engelen genoemd in primaire teksten

Dit is een lijst van de belangrijkste teksten over de leer van de gevallen engelen, met een korte uitleg van elke tekst.

• Genesis 6:1-4: In vers 2 van Genesis 6, wordt verwezen naar de "zonen van God" die de "dochters der mensen" zagen en zich zo tot hen aangetrokken voelden dat zij hen tot vrouw namen. Deze zonen van God zouden engelen zijn die hun bovennatuurlijke posities in de hemel verwierpen ten gunste van het volgen van hun seksuele begeerte naar menselijke vrouwen. De vrouwen baarden nakomelingen uit deze relaties en deze nakomelingen staan bekend als de Nephilim,waarnaar wordt verwezen in vers 4. Zij zouden een ras van reuzen zijn, half mens en half engel, die op aarde leefden vóór de zondvloed van Noach, die later in hoofdstuk 6 wordt beschreven.

• Boek van Henoch: Ook wel aangeduid als 1 Henoch, is dit geschrift een pseudepigrafische Joodse tekst geschreven in de 4e of 3e eeuw voor Christus. Het is de gedetailleerde beschrijving van de reis van Henoch van de aarde door de verschillende niveaus van de hemel. Het eerste deel van Henoch, Het Boek der Wachters gaat in op Genesis 6. Het beschrijft de val van 200 "wachters" of engelen die voor zichzelf menselijke vrouwen nemen en de Nephilim verwekken. We krijgen de namen van de twintig leiders van deze groep en er wordt verteld hoe zij de mensen ook bepaalde kennis bijbrachten die leidde tot het kwaad en de zonde in de wereld. Deze lessen omvatten magie, metaalbewerking en astrologie.

• Lucas 10:18: In antwoord op de uitspraak van zijn volgelingen over de aan hen gegeven bovennatuurlijke autoriteit, zegt Jezus: "Ik zag Satan als een bliksem uit de hemel vallen". Deze uitspraak wordt vaak in verband gebracht met Jesaja 14:12, dat vaak wordt opgevat als een beschrijving van de val van Satan, die eens een hooggeplaatste engel was die bekend stond als de "Dagster" of "Zoon van de dageraad".

• Openbaring 12:7-9 Hier hebben we in apocalyptische taal de val van Satan beschreven. Hij wordt voorgesteld als een grote draak die het messiaanse kind geboren uit een hemelse vrouw wil doden. Hij faalt in deze poging en er volgt een grote engelenoorlog. Michaël en zijn engelen strijden tegen de draak en zijn engelen. De nederlaag van de draak, geïdentificeerd als Satan, heeft tot gevolg dat hij en zijn engelen uit de hemel worden neergeworpen naarwaar hij Gods volk wil kwellen.

• Andere verwijzingen naar gevallen engelen in het Nieuwe Testament zijn 1 Korintiërs 6:3, 2 Petrus 2:4, en Judas 1:6. Deze passages verwijzen naar het oordeel over engelen die tegen God gezondigd hebben.

• Koran 2:30: Hier wordt het verhaal verteld van de val van Iblis. Volgens deze tekst protesteren de engelen tegen het plan van God om mensen te scheppen. De basis van hun argument is dat de mensen kwaad en ongerechtigheid zullen beoefenen. Wanneer God echter de superioriteit van de mens over de engelen demonstreert, beveelt hij de engelen om zich voor Adam neer te buigen. Iblis is de enige engel die weigert en zich blijft beroemen op zijneigen superioriteit over Adam. Dit leidt ertoe dat hij uit de hemel wordt verbannen. Er zijn andere verwijzingen naar Iblis in de Koran, waaronder Soera 18:50.

Gevallen engelen in de leer

Het Boek van Henoch werd geschreven in de tijd die bekend staat als de Tweede Tempelperiode van het Jodendom (530 v. Chr. - 70 n. Chr.). Andere intertestamentische pseudepigrapha die ook in deze tijd werden geschreven zijn 2 en 3 Henoch en het Boek van Jubileeën.

Deze werken beschrijven allemaal tot op zekere hoogte de activiteit van gevallen engelen, gebaseerd op de primaire teksten van Genesis en 1 Henoch. Tegen de 2e eeuw n.C. had de rabbijnse leer zich grotendeels tegen het geloof in gevallen engelen gekeerd, om hun verering te voorkomen.

De meeste leraren verwierpen het idee dat de zonen van God in feite engelen waren, en de intertestamentische teksten overleefden niet in de Joodse canon na de 3e eeuw. Door de eeuwen heen duikt het geloof in gevallen engelen van tijd tot tijd weer op in Midrasjische geschriften. Er is ook enige verwijzing naar kwade, hoewel niet expliciet gevallen, engelen in de Kabbala.

In de vroeg-christelijke geschiedenis is er bewijs voor een wijdverbreid geloof in gevallen engelen. De kerkvaders zijn het ook na de tweede eeuw eens met de interpretatie dat de zonen van God gevallen engelen zijn.

Verwijzingen ernaar zijn te vinden in de geschriften van onder andere Irenaus, Justin Martyr, Methodius en Lactantius. Het verschil tussen de christelijke en de joodse leer op dit punt is te zien in de Dialoog van Justin met Trypho Trypho, een Jood, wordt in hoofdstuk 79 geciteerd: "De uitspraken van God zijn heilig, maar uw uiteenzettingen zijn slechts bedenksels... want u beweert dat engelen gezondigd hebben en zich van God hebben afgekeerd." Justin argumenteert vervolgens voor het bestaan van gevallen engelen.

Dit geloof begint te tanen in het christendom tegen de vierde eeuw. Dit is voornamelijk te danken aan de geschriften van St. Augustinus, met name zijn Stad van God Hij verandert van een focus op de zonen van God in Genesis, naar een nadruk op de val van Satan. Hij redeneert ook dat, omdat engelen niet lichamelijk zijn, zij niet kunnen hebben gezondigd op het gebied van seksuele begeerte. Hun zonden zijn eerder gebaseerd op trots en afgunst.

In de middeleeuwen komen gevallen engelen voor in de bekendste literatuur. In Dante's Goddelijke Komedie bewaken gevallen engelen de Stad Dis, een ommuurd gebied dat bestaat uit de zesde tot en met negende verdieping van de hel. In Verloren Paradijs , geschreven door John Milton, leven gevallen engelen in de hel. Ze hebben hun eigen koninkrijk gecreëerd, Pandaemonium genaamd, waar ze hun eigen samenleving onderhouden. Dit komt overeen met een moderner concept van de hel als een plaats die wordt geregeerd door Satan en de verblijfplaats van zijn demonen.

Gevallen engelen in het christendom van vandaag

Tegenwoordig verwerpt het christendom in het algemeen het geloof dat de zonen van God in feite gevallen engelen waren, wier nakomelingen demonen werden.

Binnen het rooms-katholicisme wordt de val van Satan en zijn engelen, gebaseerd op de beschrijving in Openbaring, als een rebellie tegen het gezag van God beschouwd. Protestanten houden over het algemeen vast aan ditzelfde standpunt.

De enige bekende christelijke groepering die nog vasthoudt aan de vroegere leer is de Ethiopisch-orthodoxe kerk, die ook nog steeds de pseudepigrafische werken van Henoch gebruikt.

Het concept van gevallen engelen is vanaf het begin in de Islam zwaar bediscussieerd. Er zijn berichten dat sommige metgezellen van de Profeet Mohammed het idee aanhangen, maar het duurde niet lang voordat hiertegen verzet ontstond.

Op grond van teksten uit de Koran verwierpen vroege geleerden, waaronder Hasan van Basra, het idee dat engelen konden zondigen. Dit leidde tot de ontwikkeling van het geloof in engelen als onfeilbare wezens. In het geval van de val van Iblis discussiëren geleerden over de vraag of Iblis zelf wel een engel was.

Lijst van gevallen engelen

Uit de verschillende bronnen kan de volgende lijst van namen van gevallen engelen worden samengesteld.

• Oude Testament
  • "Zonen van God"
  • Satan
  • Lucifer

Over de verschillen tussen de namen Satan en Lucifer, zie dit artikel .

• Verloren Paradijs - Milton ontleende deze namen aan een combinatie van oude heidense goden, waarvan sommige in de Hebreeuwse Bijbel worden genoemd.
  • Moloch
  • Chemosh
  • Dagon
  • Belial
  • Beëlzebub
  • Satan

• Het Boek van Henoch - Dit zijn de twintig leiders van de 200.
  • Samyaza (Shemyazaz), de hoofdleider...
  • Araqiel
  • Râmêêl
  • Kokabiel
  • Tamiel
  • Ramiel
  • Dânêl
  • Chazaqiel
  • Baraqiel
  • Asael
  • Armaros
  • Batariel
  • Bezalie
  • Ananiel
  • Zaqiel
  • Shamsiel
  • Satariel
  • Turiel
  • Yomiel
  • Sariel

In het kort

Het geloof in gevallen engelen loopt als een rode draad door alle religies van de Abrahamitische traditie, van het jodendom van de tweede tempel tot de vroege kerkvaders en het begin van de islam.

In de een of andere vorm vormt dit geloof de basis voor het begrip van het bestaan van goed en kwaad in de wereld. Elk van de tradities heeft de leer van de engelen, zowel goed als kwaad, op eigen wijze behandeld.

Tegenwoordig is de leer over gevallen engelen vooral gebaseerd op een afwijzing van God en zijn gezag en dient als waarschuwing voor hen die hetzelfde zouden doen.